Αν υπάρχει ένα πρόσωπο που με το που εμφανίζεται μπορεί να εκφράσει ολόκληρη την τέχνη του κινηματογράφου, αυτό δεν είναι άλλο από το πρόσωπο του Τσάρλι Τσάπλιν, ντυμένο και μακιγιαρισμένο ως Σαρλό.
Από το 1914 που πρωτοεμφανίστηκε αυτή η μορφή στους κινηματογράφους μέχρι σήμερα εξακολουθεί η εμφάνιση του στη μεγάλη ή στη μικρή πλέον οθόνη να εντυπωσιάζει και να ενθουσιάζει και να κάνει να χαμογελούν όλους όσους την βλέπουν από μικρά μικρά παιδιά έως βαθιά ηλικιωμένους.
Ο Τσάρλι Τσάπλιν ως Σαρλό.
Η μορφή του Τσάπλιν ως Σαρλό και οι ταινίες που γύρισε από το 1914 έως το 1967 που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να είναι εξαιρετικά δημοφιλής, όχι μόνο στους κριτικούς του κινηματογράφου, στους μελετητές του, στους θεωρητικούς του ή στους σκεπτόμενους ανθρώπους που τους αφορά η ουσία του σινεμά και η τέχνη του αλλά και σε ανθρώπους κάθε ηλικίας και οποιουδήποτε μορφωτικό επιπέδου και κυρίως και κυρίως ενθουσιάζουν το πιο σκληρό κοινό που υπάρχει στο χώρο του θεάματος που είναι τα παιδιά.
Τα παιδιά που δεν καταλαβαίνουν από πρέπει και δείχνουν ενστικτωδώς τι τους αρέσει και τους ενθουσιάζει.
Αυτό δε, ακόμα και στην τόσο hi-tech εποχή μας που τα παιδιά μεγαλώνουν με το internet και όλη σχεδόν τη σύγχρονη τεχνολογία μπροστά τους, αν σκεφτεί κανείς ότι το έργο του Τσάπλιν περιλαμβάνει ταινίες ασπρόμαυρες και στο πιο μεγάλο μέρος τους βουβές, ανεβάζει ακόμα περισσότερο τη σημασία τους μια και ο κινηματογράφος εκτός από τέχνη είναι και η τεχνική του και δω και αρκετές δεκαετίες ο κόσμος έχει ξεμάθει να βλέπει βουβές ταινίες ή και ασπρόμαυρες.
Όμως η τέχνη του Τσάπλιν στις ταινίες του είναι σε τόσο ψηλά επίπεδα και ο τρόπος που βγάζει το γέλιο αλλά και τη συγκίνηση και βέβαια ο τρόπος που εκφράζει πιο υψηλά ανθρώπινα μηνύματα στις μεγάλου μήκους ταινίες του, όπως στους «Μοντέρνους καιρούς», τα «Φώτα της πόλης, το «Μεγάλο δικτάτορα» ή το «Χρυσοθήρα» απευθύνεται στους πάντες με ένα τρόπο απλό, αλλά όχι απλοϊκό και άμεσα κατανοητό από όλους…
Άλλωστε όπως είχε πει και ο ίδιος ο Τσάρλι Τσάπλιν «ακόμα και η πιο δύσκολη έννοια, ακόμα και η πιο δύσκολη θεωρία μπορούν να αποδοθούν με τέτοιο τρόπο που να είναι το ίδιο εύκολα αντιληπτές από τον πιο μορφωμένο έως το λιγότερο μορφωμένο άνθρωπο στον κόσμο αν ένας από τους δύο δεν το καταλάβει τότε αυτό σημαίνει, είτε ότι αυτός που τις εκφράζει δεν έχει αρκετό ταλέντο, είτε ότι έχει κάτι να κρύψει γι’ αυτό και επίτηδες τα κάνει δυσνόητα»….
Ποιος ήταν ο Τσάρλι Τσάπλιν.
Ο Τσαρλς Σπένσερ Τσάπλιν γεννήθηκε στις 16 Απριλίου του 1889 στο Λονδίνο και έφυγε από τη ζωή ξημερώματα Χριστουγέννων του 1977 στο Βεβέ της Ελβετίας. Σε αυτά τα 89 χρόνια ζωής έζησε τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό.
Μια τόσο δύσκολη και τόσο φτωχή παιδική ηλικία που μπροστά της η δυστυχισμένοι ήρωες του Ντίκενς, σαν τον Όλιβερσ Τουίστ, μοιάζουν να ζουν σε παράδεισο. Ακόμα και η μητέρα του όσο ήταν μικρός από την πείνα και τις στερήσεις για να μεγαλώσει τα παιδιά της, αυτόν και τον αδερφό του το Σίδνεϋ, έχασε τα λογικά της και έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της σε ψυχιατρείο.
Από τα 12 του μέχρι τα 25 του, που ξεκίνησε να κάνει σινεμά δούλεψε στα σκυλί σε περιοδεύοντες μικρούς θιάσους, επιθεωρησιακών κυρίως θεαμάτων.
Από τα 25 του όμως που βγήκε στο σινεμά, πολύ σύντομα έγινε ο πιο διάσημος και πιο υψηλά αμειβόμενος άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αλλά και τότε ακόμα τα προβλήματα και οι περιπέτειες, είτε εξαιτίας της προσωπικής του και ιδιαίτερα της ερωτικής του ζωής, είτε εξαιτίας των πολιτικών του θέσεων, ειδικά μετά τον πόλεμο, τα προβλήματα δεν έλειψαν, ίσα ίσα. Υπήρξαν περίοδοι που το κυνήγι εναντίον του από τα ΜΜΕ ήταν ανελέητο και θα μπορούσε να συντρίψει οποιονδήποτε άλλον, όμως με κάθε καινούρια του ταινία, αλλά και με κάθε επανέκδοση των παλιών του ταινιών, το μεγάλο του πλατύ κοινό στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο ανανέωνε τη λατρεία του στο πρόσωπό του…
Ο Τσάπλιν είναι ο μόνος δημιουργός του σινεμά που δικαιούται το χαρακτηρισμό του απόλυτου δημιουργού σε αυτή την τέχνη που βασικά είναι συλλογική μια και σκηνοθετούσε, έγραφε το σενάριο, πρωταγωνιστούσε βεβαίως, ήταν ο παραγωγός, ο χρηματοδότης, από το 1920 και μετά ήταν ένας από τους ιδρυτές και ιδιοκτήτες μιας από τις μεγαλύτερες εταιρίες παραγωγής του Hollywood, της United Artists και συγχρόνως ασχολείτο από το μοντάζ, τα σκηνικά και τα κοστούμια μέχρι το μακιγιάζ και όλα τα άλλα. Και βέβαια από ένα σημείο και μετά έγραφε και τη μουσική και κάποια από τα μουσικά του κομμάτια, όπως η μουσική στα «Φώτα της ράμπας», έως το μουσικό θέμα από τους «Μοντέρνους καιρούς» που έγινε τραγούδι με τον τίτλο «Smile» έγραψαν ιστορία.
Βέβαια κάθε καινούρια ταινία του έσπαγε τα ταμία παγκοσμίως, ήταν για χρόνια βασιλιάς του Box Office και η διαχρονικότητα όχι μόνο ως προς το θαυμασμό των ειδικών, αλλά και τη λατρεία του κόσμου που αυτές οι ταινίες παίζονταν και ξαναπαίζονταν, είτε σε επανεκδόσεις, είτε στην τηλεόραση και οπουδήποτε, είναι μοναδική στην ιστορία του σινεμά.
Ο Τσάρλι Τσάπλιν και τα Όσκαρ.
Είναι βλακεία αυτό που λένε διάφοροι, ότι ο Τσάπλιν δεν έχει πάρει Όσκαρ, διότι ήδη από την πρώτη απονομή των Όσκαρ το 1929 μια βδομάδα πριν την τελετή, όλες οι υποψηφιότητες που είχε για την ταινία του το «Τσίρκο» αποσύρθηκαν από τον πρόεδρο της Ακαδημίας τότε, σε ένδειξη σεβασμού και του απονεμήθηκε ένα Όσκαρ «For the genius», ένα Όσκαρ μεγαλοφυίας για τη δουλειά του, που δε δόθηκε ποτέ σε κανέναν άλλο. Του απονεμήθηκε επίσης ένα Όσκαρ για τη γενικότερη προσφορά του στο σινεμά το 1972 και το Όσκαρ μουσικής το 1973, εξαιτίας της καθυστερημένης προβολής στην Αμερική των «Φώτων της ράμπας» 20 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της.
4 γάμοι, 12 παιδιά, μια σειρά από ταινίες αριστουργήματα που ακόμα τα απολαμβάνουμε σα να γυρίστηκαν σήμερα, πολλά πολιτικά ή ερωτικά σκάνδαλα, ένας δύσκολος χαρακτήρας από ότι λένε και ένα τουλάχιστον ευτυχισμένο τέλος.
Μια… διαφορετική βιογραφία.
Ήδη από τα 26-27 του χρόνια και μετά μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί αμέτρητα άρθρα και βιβλία για αυτόν και να που τώρα κυκλοφόρησε ένα βιβλίο και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Άγρα με τίτλο «Τσάρλιν Τσάπλιν – Μια βιογραφία» από το Πίτερ Ακρόιντ σε μετάφραση Ανδρέα Αποστολίδη.
Αντίθετα από τα περισσότερα βιβλία για αυτόν, αυτό δεν είναι αγιογραφία, αντιθέτως αναφέρει και τονίζει – ίσως και παραπάνω από το κανονικό αλλά αξίζει τον κόπο – τις δύσκολες ή και τις πιο σκοτεινές πλευρές του χαρακτήρα του.
Αξίζει όμως να την διαβάσετε γιατί είναι και πλήρης και ψαγμένη χωρίς παραλείψεις, βιογραφία γραμμένη με τέτοιο τρόπο που οι 300 σελίδες της διαβάζονται μονορούφι.
Τη συνιστώ οπωσδήποτε και επ’ ευκαιρίας μετά βρείτε και διαβάστε, που κυκλοφορεί επίσης στην Ελλάδα, «Η αυτοβιογραφία μου» του ίδιου του Τσάπλιν γραμμένη του 1964, που και ελλείψεις έχει βέβαια και αποσιωπά πολλά πράγματα αλλά οπωσδήποτε είναι η δική του θέση πάνω στη ζωή του…
Ο Τσάρλι Τσάπλιν και… τα φώτα της Ράμπας (Limelight).
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
