Ηθοποιοί όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Μάνος Κατράκης και η Γεωργία Βασιλειάδου, είναι τρία μόνο από τα «ιερά τέρατα του Ελληνικού κινηματογράφου», που η φράση «Ηθοποιός σημαίνει Φως» απέκτησε νόημα και υπόσταση.
Ηθοποιοί, που μας έκαναν να γελάσουμε, να κλάψουμε, να θαυμάσουμε, να γίνουμε «ένα»μαζί τους, ακόμα και αν τους γνωρίσαμε μέσα από τους ήρωες που υποδύθηκαν σε ταινίες ή πάνω από ένα θεατρικό σανίδι. Τεράστια υποκριτικά ταλέντα, αστέρια που γεννιούνται μια φορά, ισχυρές προσωπικότητες, σταρ της διπλανής πόρτας που μεγάλωσαν γενιές και γενιές και συνεχίζουν να μεγαλωνουν χάρις την χρυσή κληρονομιά που μας άφησαν οι ταινίες τους.
Ηθοποιοί «ιερά τέρατα του Ελληνικού κινηματογράφου» – Ας θυμηθούμε κάποια σημεία από την προσωπική και επαγγελματική τους πορεία.
Μάνος Κατράκης
Είναι κάποιοι μύθοι, που δεν μπορείς να τους αγγίξεις. Τους θωρρείς από ψηλά, μοιάζουν με άστρα, όσο προσπαθεις να τους πιάσεις, άλλο τόσο απομακρύνονται. Ηθοποιός, θιασάρχης, αριστερός, σοβαρός, δυναμικός μα πάνω απ’όλα ένας σπουδαίος άνθρωπος. Ο Μάνος Κατράκης, ο «γαιοκτήμονας», «ο τσιφλικάς», «ο βασιλιάς», «ο πολιτικός», γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου το 1909, στο Καστέλλι Κισσάμου, Χάνιων Κρήτης. Ψηλός, γοητευτικός, με χαρακτηριστική φωνή. Στην ηλικία των 18 χρόνων, έκανε και το πρώτο του ντέμπουτο, στο έργο «Για την Αγάπη της». Εκείνη την περίοδο εντάσεται στο θίασο της μεγάλης, Μαρίκα Κοτοπούλη στο θίασο του Σπύρου Μελά. Δύο χρόνια αργότερα, το 1930 συνεργάζεται με το Λαϊκό Θέατρο. Το 1932 προσλαμβάνεται στο νεοϊδρυόμενο Εθνικό Θέατρο. Ως Κορυφαίος του Χορού στην τραγωδία Αγαμέμνων ξεχωρίζει και υποδυόμενος τον Κρητικό στη Βαβυλωνία. Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου, όπως και άλλοι συνάδελφοι του.
Όταν γύρισε από το μέτωπο, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, ο αγώνας για επιβίωση ήταν σκληρός. Το μεροκάματο του ηθοποιού έφτανε ίσα ισα για ένα κομμάτι ψωμί, πάραυτα παντρεύτηκε την αγαπημένη του Νένα. Έναν δεσμό που είχε καιρό πριν φύγει για τον άγριο πόλεμο. Τα φέρνουν δύσκολα πέρα, πως να ανταπεξέλθεις όταν έχεις μάνα, αδελφή και μια έγκυο γυναίκα. Και όμως η ζωή του, τον δοκίμασε σκληρά, καθώς η γυναίκα του χάνει τα διδυμα μωρά, λίγο πριν τα φέρει στον κόσμο, βυθιζοντάς τον σε βαθιά στεναχώρια. Χώρισε και λίγο αργότερα παντρεύτηκε την επίσης ηθοποιό Άννα Λώρη.
Ένας άνθρωπος με γνήσια καλλιτεχνική φλέβα
Το 1943 αναλαμβάνει, Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και το 1946, οπότε επέστρεψε στο Εθνικό. Το 1947, εξορίζεται λόγω πολιτικών πεποιθησεων του, ως φανατικός αριστερός, στην Ικαρία, την Μακρόνησο και τον Αη Στράτη. «Παρά τους βασανισμούς, παρά τα μαρτύρια, παρά τις κακουχίες, πιστέψτε με, είχαμε κάποιες στιγμές που αναπνέαμε καθαρό αέρα, με καταλαβαίνεις; Εδώ δεν τις έχουμε ούτε αυτές τις στιγμές. Αυτό που σου λέω είναι γεγονός. Μπορεί στη Μακρόνησο να με λιανίσανε στο ξύλο, αλλά όταν την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησα και πήρα μια βαθιά ανάσα, ανάπνευσα ιώδιο, αέρα καθαρό, και ο αέρας ο καθαρός και το ιώδιο, πίστεψέ με, ήταν τα γιατρικά και τα φάρμακά μας την εποχή εκείνη…» όπως έχει αναφέρει ο ίδιος.
Το 1952 Επιστρέφει στην Αθήνα και Οργανώνει«ποιητικές απογευματινές» στο θέατρο Μουσούρη. Ανεβαίνει στην θεατρική σκηνή με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη και με τον θίασο του Αδαμάντιου Λεμού. Και μέχρι το 1955 έμφανίζεται με την αξέχαστη Κυβέλη. Το 1955, είναι μια χρονιά σταθμός για τον αξέχαστο ηθοποιό, καθώς συγκροτεί θίασο με την Ασπασία Αθανασίου («Βαθιές είναι οι ρίζες», Το κορίτσι με το κορδελάκι κλπ). Επίσης θα ιδρύσει το Ελληνικό λαϊκό θέατρο και για όσους θέλησαν να θαυμάσουν την γνήσια καλλιτεχνική του φλέβα, ο όμορφος και υπαίθριος χώρος στο Πεδίο του Άρεως θα φιλοξενήσει τον μύθο του. «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» μια παράσταση βασισμένη στο ειδύλλιο που γράφτηκε, το 1891, υπέγραψε για ακόμη μια φορά το μεστό ταλέντο του Κατράκη.
Πλειάδα ταινιών στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει, οι γνωστότερες εκ των οποίων είναι, («Το Αίμα βάφτηκε Κόκκινο», «Συνοικία το όνειρο», «Τα κόκκινα Φανάρια», «Ένωμένοι στη Ζωή και τον Θάνατο», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» «Η Έξοδος του Μεσολογγίου», «Κονσέρτο για Πολυβόλα» ,«Αυτοι που μίλησαν με τον Θάνατο», «Ορατότης Μηδέν», «Ένας Ντελικανής» κ.α)
Ο μεγάλος έρωτας
Έτσι ξαφνικά μπήκε στην ζωή του, η γνωστή χορεύτρια Έλενη Μαλιούφα. Κατά κόσμον, Λίντα Άλμα η οποία ήταν και η τελευταία γυναίκα στην ζωή του. Γνωρίστηκαν, το 1955 στην παράσταση που έπαιζε ο πρωταγωνιστής, «Το τέλος του ταξιδιού». Και από τότε έμειναν αχώριστοι για 30 σχεδόν ολόκληρα χρόνια, μέχρι που τους χώρισε ο άδικος χαμός του. Εκείνος την λάτρευε και την χαρακτήριζε, ως σύζυγο, ερωμένη, φιλενάδα, πατέρα, αφέντη και θύμα. Εκείνη μαγεύτηκε όταν τον αντίκρυσε για πρώτη φορά στην σκηνή. Παράτησε μέχρι και την πολλά υποσχόμενη καριέρα της για χάρη του.
Το τελευταίο αντίο
Τελευταία ταινία του, «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Η καταπόνηση του οργανισμού του, δημιούργησε σοβαρά προβλήματα και η υγεία του επειδινώθηκε. Φανατικός καπνιστής, αρνίοταν να μπει σε προγράμμα θεραπείας. «Το συμπέρασμά μου είναι ότι πορεύτηκα μάλλον έντιμα στη ζωή μου, και στην πολιτική και στην ιδιωτική, και στην επαγγελματική μου ζωή. Και κει ίσως οφείλω ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος της σημερινής τοποθέτησης που έχει κάνει ο κόσμος στη δουλειά μου: στην εντιμότητά μου, στο ότι δεν είμαι άνθρωπος των παραχωρήσεων, των υποχωρήσεων» Πέθανε σε ηλικία μόλις 76 ετων, νικημένος από την επάρατη νόσο. Κηδεύτηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Γεωργία Βασιλειάδου
«Ιερά τέρατα του Ελληνικού κινηματογράφου» – Ηθοποιοί όπως η Γεωργία Βασιλειάδου ανήκε σε αυτούς που μας χάρισαν όμορφες στιγμές. Η Γεωργία Αθανασίου όπως είναι και το πραγματικο της όνομα, χαρακτηρίστηκε ως «η πιο όμορφη άσχημη του Ελληνικού κινηματογράφου». Ένας τίτλος αρκετά οξύμωρος, καθώς η Βασιλειάδου στα νιάτα της υπήρξε μια ελκυστική γυναίκα. Λίγοι ξέρουν ότι η Γεωργία Βασιλειάδου, ήταν τραγουδίστρια της Λυρικής σκηνής. Την πρώτη της καλλιτεχνική εμφάνιση την έκανε το 1922 σαν μέλος της χορωδίας του θεάτρου, στο έργο «Ερνάνη» του Τζουζέπε Βέρντι. Αυτό ήταν η αφορμή να ξεκινήσει τις σπουδές της, στην Γεννάδειο σχολή και έκτοτε να εμφανιστεί σε διάφορες όπερες. Πολύ σύντομα έγινε το «alter ego», της Μαρίκας Κοτοπούλη και έπαιξε πλάι με τους Μυράτ και Κυβέλη ερμηνεύοντας μια ποικιλία από ρόλους και ήρωες. Έτσι στα 42 χρόνια της, το παιχνίδι της μοίρας, που έκανε το όνειρό της πραγματικότητα ήταν όταν σε ένα καφενείο ηθοποιών γνώρισε τον μεγαλο Αλέκο Σακελλάριο.
Από τότε, «Η Θεία από το Σικάγο» έγινε η αγαπημένη όλου του κόσμου. Η «κυρά μας η Μαμή», «Αστέρω», «Μπουμουλίνα», «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας», «Η Ωραία των Αθηνών», «Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός» « Ο θησαυρός του Μακαρίτη», είναι κάποιες μόνο από τις ταίνιες που την καθιέρωσαν και την έκαννα δημοφιλή. Πλήθος θεατρικών παραστάσεων συγκαταλέγονται στο ενεργητικό της, όπως «Η Μανταμ Σουσού», «Η κυρία με τις Καμέλιες» «Να τι θέλει ο Λαός», «Πρίγκηψ Μουρούζης», «Κάτω οι Γυναίκες» «Κοντή Φούστα» και πολλές άλλες. Μεγάλη της επιτυχία είναι η σειρά, « Ο Χριστος Ξανασταυρώνεται». Απέκτησε μια κόρη, την Φωτεινή Αποστολίδου.
Η αυλαία έπεσε για πάντα
Η όμορφη-άσχημη του Ελληνικού κινηματογράφου, «έφυγε», στις 12 Φεβρουαρίου το 1980, καθώς υπέφερε απο βρογχικό άσθμα και κηδεύτηκε ένα βροχερό πρωινό με τσουχτερό κρύο εν παρουσία λίγου κόσμου στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Έμεις θα την ζούμε, μέσα από τις ταινίες που μας άφησε ως παρακαταθήκη. Θα θυμόμαστε τις απερίγραπτες ατάκες της όπως την χαρακτηριστική και αλησμόνητη ατάκα της από την ταινία, «Η Θεία από το Σικάγο» “Και όλη αυτή η παλαιτσαρία θα φύγει!.. Yes yes!.. Θα βάλουμε ένα ωραίο σαλονάκι, απ’ αυτά τα πολύ μοντέρνα, τα very, very πώς τα λέτε εσείς εδώ, γιατί ξεχνάω πώς τα λέμε εμείς εκεί! …”. Αυτή ήταν η μεγάλη Γεωργία Βασιλειάδου!
Λάμπρος Κωνσταντάρας
Ηθοποιοί «ιερά τέρατα του Ελληνικού κινηματογράφου» και βέβαια δεν μπορεί να λείπει «Ο Βασιλιάς της κωμωδίας» που ακούει στο όνομα Λάμπρος Κωνσταντάρας. Αριστοκρατικός, γοητευτικός, με ένα ατόφιο και πηγαίο ταλέντο. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ήταν ένας βέρος Αθηναίος. Γεννήθηκε, το 1913 στο Κολωνάκι, με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη. Προερχόμενος από ευκατάστατη οικογένεια, δούλεψε αρχικά μαζι με τον πατέρα του, στο Κοσμηματοπωλείο που διατηρούσε. Μεγάλο πάθοςτης ζωής του, το ποδόσφαιρο, πέρασε δυο ολόκληρα χρόνια στην Σχολή Υπαξιωματικών στην Κέρκυρα και έπειτα πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει την τέχνη του χρυσοχόου. Τα βήματά του όμως, τον οδηγήσαν στο θέατρο, βρέθηκε τυχαία να παίζει ως κομπάρσος σε μια θεατρική παράσταση και ταινία, που σκηνοθετούσε ο μεγάλος θεατράνθρωπος Λουί Ζουβέ. Αυτό ήταν, η φλόγα του για την υποκριτική τέχνη μόλις είχε ανάψει. Έκανε στροφή στην καριέρα του και μαθήτευσε πλάι στον Λουί Ζουβέ, στο Παρίσι. Το 1937, έκανε το πρώτο επαγγελματικό του ντεμπούτο, στο έργο «Σχολείο Γυναικών» του Μολιέρου.
Ο ωραίος Έλληνας που μεγάλωσε γενιές και γενιές
Στο Παρίσι πέρα από την κατάκτηση του θεάτρου και της υποκριτικής τέχνης, κατέκτησε και τις καρδιές των γυναικών. Τα γαλανά μάτια του και η αρχοντική ομορφιά του, έκανε τις γυναίκες να τον ερωτευτούν παράφορα και να τον προσφωνούν ως «Le beau Grec» («Ο ωραίος Έλληνας»). Συμμετείχε σε 191 παραστάσεις σε διάφορα έργα ελληνικά και ξένα. Η πρώτη του παράσταση στην Έλλάδα, ήταν στο έργο «Τα παράσημα της γριούλας» του Φ. Μπάρυ, « Ο μισάνθρωπος του Μολιέρου, «Ο παίχτης» του Ντοστογιέφσκι, «Το στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά και η τελευταία τον χειμώνα του 1978 με τον θίασο Λάμπρου Κωνσταντάρα Νίκου Ρίζου-Μάρως Κοντού στο μιούζικαλ«Τρελές επαφές ρωμέικου τύπου» του Κώστα Πρετεντέρη.
Χαρακτηρίστηκε, ως ένας ηθοποιός με τέλεια κατοχή εκφραστικών μέσων και ως ένας υπέροχος ηθοποιός ρυθμού» καθώς κατείχε σπάνια αίσθηση του χρόνου. Μεγάλωσε και μεγαλώνει άκομα γενιές και γενιές. « Ο Τρελοπενηντάρης», «Τι 30, τι 40, τι 50», «Ο Άνθρωπος που έσπαγε πλάκα», «Η Βίλα των Οργίων», «Υιέ μου υιέ μου» «Κάτι Κουρασμένα Παλικάρια» ήταν μόνο κάποιες απο τις ταινίες που αγαπήσαμε ιδαιτέρως. Ο μεγάλος κωμικός έπαιξε συνολικά σε 78 ταινίες, 4 από τις οποίες γυρίστηκαν στην Γαλλία, «Αν ξανανεβούμε προς τα Ηλύσια Πεδία», «Σχολείο γυναικών», «Κουρσάρος» και ακόμα μια που ο τίτλος της παραμένει άγνωστος.
Η θυελλώδης προσωπική ζωή
Την δεκαετία του 1940-41 ερωτεύεται την δημοφιλη ηθοποιό, Γιούλη Γεωργοπούλου. Παρόλο που μέχρι εκείνη την περίοδο οι σχέσεις του ήταν εφήμερες. Το 1945 παντρεύονται και αποκτούν τον μοναδικό γιο του μεγάλου ηθοποιού Δημητρη Κωνσταντάρα. Ως λάτρης του γυναικείου φύλου, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν σταμάτησε να φλερτάρει. Έτσι γνώρισε τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του, την Άννα Καλουτά. Με την μεγάλη σταρ, γνωρίζονται από παλιά και η σχέση τους ήταν φιλική. Αργότερα όμως εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο και δυνατό έρωτα. Η μεγάλη τους αγάπη, στοίχησε την διάλυση του γάμου του. Η σχέση τους διήρκησε, από το 1949 έως το 1954. Και έσβησε λόγω των συχνών περιοδειών. Ένας ακόμα έρωτας ορόσημο στην ζωή του μεγάλου πρωταγωνιστή, ήταν η Χριστίνα Σύλβα. Τον ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή που τον είδε. Και εκείνος δεν μπορούσε να αντισταθεί στα ευγενή και υπέροχα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Έζησαν για λίγο, ένα φλογερό ειδύλλιο, αλλά δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Η Χριστίνα Σύλβα του έκανε μέχρι και πρόταση γάμου, αλλά εκείνος αρνήθηκε καθώς δεν ήθελε να ξαναπαντρευτεί.
Το αναπάντεχο τέλος
Ο μεγάλος σταρ, έπασχε από διαβήτη καθώς όλοκληρη την ζωή του δεν πρόσεχε την διατροφή του. Το 1978, αρρώστησε από διαβητική κρίση και οδηγήθηκε σε εγκεφαλικό επεισόδιο. Η υγεία του αποκαταστάθηκε, άλλα όχι πλήρως. Το 1981, γύρισε την τελευταία του ταινία «Ο Λαμπρούκος Μπαλαντέρ», σε σενάριο, του γιου του Δημήτρη Κωνσταντάρα. Παρά το δυσάρεστο γεγονός της υγείας του, η μαεστρία του ως καλλιτέχνης τον έκανε να παίξει χωρίς καμία δυσκολία. Είχε ένα πρόβλημα άρθρωσης και κολλούσε σε κάποια σύμφωνα στο «κ» και στο «π». Στα γυρίσματα όμως ήταν άψογος, αφήνωντας έκπληκτους τους συμπρωταγωνιστές του, Μάρω Κοντου και Νέλλη Γκίνη. Ανανεωμένος, ηχογράφησε ένα δίσκο με 12 τραγούδια του γιου του, καθώς κατείχε υπέροχη φωνή.
Το καλοκαίρι, του 1983 υπέστη ένα ακόμα πιο σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, που του άφησε πρόβλημα που δυστυχώς προμήνυε το τέλος για τον μεγάλο κωμικό. Απομονώθηκε στο σπίτι του, στην Βάρκιζα. Δεν ήθελε να δει κανέναν πέρα από τον γιο και την τελευταία γυναίκα της ζωής και «λιμάνι» του, όπως εκείνος την χαρακτήριζε την Φιλιώ Κεκάτου. Το 2008, ένα θέατρο στο Αιγάλεω ονομάστηκε «Θεάτρο Λάμπρος Κωνσταντάρας», ως τιμή και αναγνώριση της συνεισφοράς του, στο Ελληνικό θέατρο και κινηματογράφο.
Τα καταγάλανα μάτια του έκλεισαν για τελευταία φορα, στις 28 Ιουνίου το 1985, στα 72 του χρόνια, «Ο Καπεταν Φάντης Μπαστούνη», ταξίδεψε για πάντα σε άλλες θάλασσες. Ο θανατός του έγινε πρωτο θέμα στις εφημερίδες, συγκλονίζοντας το πανελλήνιο. Παρηγοριά όλων όσων τον αγαπήσαμε το άφθονο γέλιο, το χαρακτηριστικό του χαμόγελο και οι ταινίες που μας άφησε ως κληρονομιά σε εμας και τις επόμενες γενιές.
«Ιερά τέρατα του Ελληνικού κινηματογράφου» – Ηθοποιοί που κατέκτησαν την καρδιά μας και μεγάλωσαν τόσες γενιές.
Δείτε επίσης:
- Πέθανε ο σκηνοθέτης Τάκης Βουγιουκλάκης – Αδελφός της Αλίκης
- Παύλος Ορκόπουλος: Από το Διαφάνι στη… «Σμύρνη μου αγαπημένη»!
- Ελληνικές ταινίες: Οι εισπράξεις και τα χρυσά εισιτήρια
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com
