Το “Ταξίδι στην Ελλάδα” (Trip to Greece) έρχεται στις 2 Ιουλίου στους Κινηματογράφους.
Σκηνοθεσία: Μάικλ Γουιντερμπότομ
Πρωταγωνιστούν: Στιβ Κούγκαν, Ρομπ Μπράιντον, Τζάστιν Έντουαρντς
“Η ΤΕΛΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑ ΑΠΟΛΑΥΣΗ” Chris Bennion TELEGRAPH (UK)
“ΠΟΛΥ ΑΣΤΕΙΟ… Η ΤΟΥΡΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΠΛΟΥΣΙΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΣΤΡΩΣΗ” Ed Cumming THE INDEPENDENT
“ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΝΟΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ” Rebecca Nicholson THE GUARDIAN
Διάρκεια: 1 ώρα και 44 λεπτά (104΄)
Official Trailer Youtube link:
Facebook Page: https://www.facebook.com/tanweergreece
Instagram Page: https://www.instagram.com/tanweergreece/
Οι οπαδοί της σειράς “The Trip” του Μάικλ Γουίντερμποτομ μπορούν να αρχίσουν να πανηγυρίζουν, καθώς ο Ρομπ Μπράιντον και ο Στιβ Κούγκαν ετοιμάσαν το τέταρτο σίκουελ του ολοένα και πιο δημοφιλούς κωμικού franchise.
Οι δύο ηθοποιοί συνεχίζουν τη σειρά των διάσημων οδοιπορικών τους, πραγματοποιώντας μια επίσκεψη στη χώρα μας και έτσι το περιπετειώδες και αγαπητό δίδυμο φιλοξενείται αυτή τη φορά στην Ελλάδα. Από την αρχαία Τροία κατευθύνονται προς την Ελλάδα, βαδίζοντας στα βήματα του Οδυσσέα. Εξερευνούν με δέος τον ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, σε εκπληκτικές τοποθεσίες όπως οι Δελφοί, Αθήνα, Επίδαυρος, Ύδρα, Σπήλαιο Διρού, Πύλο, Στάγιρα, Χαλκιδική κ.ά.). Δοκιμάζουν μερικά από τα καλύτερα πιάτα της ελληνικής κουζίνας, συναντιούνται με την ελληνική μουσική και αισθάνονται ελεύθεροι να σχολιάσουν ό,τι όμορφο ή ό,τι ιδιαίτερο βλέπουν.
Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Μάικλ Γουιντερμπότομ
Γιατί αποφασίσατε να επιστρέψετε για ένα τέταρτο Ταξίδι;
Βασικά, ανέκαθεν ήταν ένας πειρασμός, επειδή είναι κάτι που απολαμβάνω. Η συνεργασία μας με τον Στιβ και τον Ρομπ, προφανώς είναι πολύ διασκεδαστική. Επίσης κάθε φορά μου δίνεται η ευκαιρία να διαλέξω σε ποιον τόπο θέλω να πάω, σε ποια εστιατόρια θέλω να φάω, και όταν το έχω κάνει, πάντα με δελεάζει η σκέψη “Λοιπόν, ίσως ένα ακόμη, τελευταίο …”
Γιατί στην Ελλάδα; Όταν ξεκινήσατε, είχατε κάποια λίστα με τα μέρη που θέλατε να επισκεφτείτε;
Όχι. Όταν άρχισα να σκέφτομαι να κάνω κι αυτό το Ταξίδι, η ιδέα ήταν πως αυτό θα ήταν το τελευταίο, κι η Ελλάδα κάθε φορά έμοιαζε να είναι ο πιθανότερος προορισμός. Για μια στιγμή σκέφτηκα να πήγαινα ίσως στη Σκανδιναβία – σ’ ένα μέρος σκοτεινό και κρύο – αλλά στην Ελλάδα συνειδητοποίησα ότι θα είχαμε τη φυσική διαδρομή του Οδυσσέα, που προσπαθεί να πάει από την Τροία στην Ιθάκη, να επιστρέψει στο σπίτι του. Εκτός του ότι είναι ένα ωραίο μέρος για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε θέματα για τις συζητήσεις του Στιβ και του Ρομπ, μας άρεσε η ιδέα ότι κάποιος επιστρέφει στο σπίτι, ενώ έχει μείνει μακριά για πολύ καιρό. Στην Οδύσσεια, ο γιος του Οδυσσέα τον αναζητά, οπότε η ιστορία διασταυρώνεται μεταξύ του Οδυσσέα που προσπαθεί να επιστρέψει και του γιου του που τον ψάχνει. Προφανώς, είχαμε τον γιο του Στιβ και σε προηγούμενο Ταξίδι, οπότε μου φάνηκε ότι αυτή η αίσθηση της επιστροφής στην οικογένεια, της επιστροφής στο σπίτι, θα ήταν ένα χρήσιμο σημείο αναφοράς και για αυτό το τελευταίο Ταξίδι.
Έχετε γνώσεις ελληνικής ιστορίας και των κλασικών;
Σε κάποιον βαθμό. Πάντα υπάρχει μια αφετηρία γι’ αυτά που γνωρίζουμε. Εννοώ, είχα βασικές γνώσεις για την Οδύσσεια και την Ιλιάδα και μια πολύ αόριστη ιδέα περί ελληνικής μυθολογίας. Όμως ήξερα ότι θα υπήρχαν πολλά θέματα για τα οποία θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στην Ελλάδα, δεδομένου ότι είναι η πατρίδα της αφήγησης, είναι η πατρίδα του δράματος, της κωμωδίας και της τραγωδίας, είναι η πατρίδα της δημοκρατίας και ούτω καθεξής. Προφανώς θα υπήρχαν πολλά πράγματα που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε με αυτόν τον τρόπο. Είναι κι αυτό μέρος της διασκέδασης, ότι μόλις αρχίσεις να σκέφτεσαι «ΟΚ, αυτός ο τόπος θα μπορούσε να είναι ο προορισμός του Ταξιδιού», τότε ξεκινάς να μελετάς αυτόν τον τόπο, είναι κάτι που αρχίζει να σε γοητεύει.
Πώς προσεγγίζετε τη δομή μιας τέτοιας ταινίας, δεδομένου ότι είναι κάτι που έχετε ήδη κάνει τρεις φορές στο παρελθόν;
Ουσιαστικά, είναι μια βασική δομή. Είναι σαν ένα κουαρτέτο εγχόρδων, όπου γνωρίζεις ότι η φόρμα δεν αλλάζει ιδιαίτερα, είναι απλώς παραλλαγή μιας ιδέας. Γνωρίζουμε εξ αρχής ότι θα υπάρχουν έξι μέρη και έξι γεύματα. Αυτό δίνει αμέσως ένα τυπικό σχήμα. Διατηρήσαμε σκόπιμα την ιδέα σχεδόν ίδια, π.χ. στο ίδιο σημείο σε κάθε Ταξίδι, η Eμμα [η προσωπική βοηθός του Στιβ] και η Γιολάντα [η φωτογράφος] θα εμφανιστούν και θα τους συναντήσουν. Διατηρούμε σκόπιμα όλα τα βασικά στοιχεία ίδια και αφήνουμε τα υπόλοιπα στον Στιβ και τον Ρομπ. Με πολλούς τρόπους, είναι απλώς μια συζήτηση: τα θέματα μπορεί να είναι διαφορετικά, αλλά η δομή είναι πάντα η ίδια.
Αντιμετωπίζετε κάθε ηθοποιό διαφορετικά; Αναθέτετε στον Στιβ περισσότερη «εργασία για το σπίτι» απ’ ότι στον Ρομπ;
Όχι. Για να είμαι ειλικρινής, υπήρχε πάντα η υποκείμενη ιδέα ότι ο Στιβ είναι φιλόδοξος και μία από τις φιλοδοξίες του είναι να είναι πιο διασκεδαστικός από όλους τους άλλους, να γνωρίζει περισσότερα για τον πολιτισμό και την ιστορία και ούτω καθεξής, και να έχει περισσότερες θεωρίες για τα πάντα. Έχει τις ιδέες του για τον κόσμο και θέλει να πείσει τους ανθρώπους ότι οι ιδέες του είναι σωστές. Έτσι, υπάρχει πάντα η άποψη ότι ο Στιβ ενδιαφέρεται περισσότερο – και έχει περισσότερες γνώσεις πχ για την ιστορία, είτε πρόκειται για τους Μαυριτανούς στην Ισπανία τον 10ο αιώνα είτε για δημοκρατία στην Αθήνα τον 5ο αιώνα π.Χ. Υποτίθεται ότι έχει περισσότερες γνώσεις από τον Ρομπ, αλλά, στην πραγματικότητα, θα έλεγα ότι και οι δύο διαθέτουν περίπου ίδια ποσότητα γνώσεων. [Γέλια]
Μέρος της διαδικασίας, όταν γράφουμε τη γενική ιδέα του Ταξιδιού, είναι να παρουσιάζονται πράγματα για τα οποία ο Στιβ και ο Ρομπ μπορεί να συζητήσουν σε κάθε γεύμα. Τους δίνουμε αρκετές πληροφορίες σχετικά με τον τόπο στον οποίο θα βρίσκονται και τις πολιτιστικές αναφορές του, έτσι ώστε να μπορούν να χειριστούν αυτές τις πολιτιστικές αναφορές με τον κατάλληλο τρόπο.
Κάνετε συναντήσεις με τον Στιβ και τον Ρομπ πριν ξεκινήσετε;
Ναι, συνηθίζουμε να συναντιόμαστε. Αυτά τα πράγματα χρειάζονται πολύ χρόνο για να προετοιμαστούν. Χρειάζεται να προσδιορίσεις πώς πραγματικά θα είναι το Ταξίδι – από την έρευνα μπορείς να έχεις μια εικόνα μόνο για το πώς πιθανόν θα μπορούσε να είναι. Επομένως, πρέπει να κάνεις αυτά τα διάφορα πιθανά ταξίδια μόνος σου, προτού καταλήξεις ποια θα είναι η τελική διαδρομή και ποια είναι τα εστιατόρια. Να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στα μέρη που θα επισκεφτούν, στα μέρη που θα φάνε, στα μέρη που θα μείνουν και στα θέματα για τα οποία θα συζητήσουν ο Στιβ και ο Ρομπ. Εμπλέκονται πολλοί παράγοντες. Συνήθως, υπάρχει ένας χρόνος, κανονικά περισσότερο από ένας χρόνος προετοιμασίας . Εκείνη τη χρονιά, ένα από τα πράγματα που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να γευματίζουμε με τον Στιβ και τον Ρομπ, πράγμα που είναι ουσιαστικά μια εκδοχή αυτού που βλέπετε στην ταινία. Αλλά δεν μιλάμε και τόσο για το τι θα γίνει στην ταινία, εκείνοι περισσότερο απλώς κουβεντιάζουν, και κατά τη διάρκεια αυτών των τυχαίων συνομιλιών, ίσως προκύπτουν στοιχεία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε.
Τους καταγράφετε ή απλώς κρατάτε σημειώσεις;
Ναι, τους καταγράφουμε.
Συνεισφέρουν σε ιδέες για αυτές τις «επαυξημένες» εκδοχές των εαυτών τους; Για παράδειγμα, ο Στιβ φαίνεται να αναζητά απεγνωσμένα ρόλο στη νέα ταινία του Damien Chazelle…
Αυτό το κάνουμε εμείς. Δεν είναι κάτι που αφορά στην προσωπική βιογραφία ή σε κάποια προσωπική επιθυμία του Στιβ. Μας φάνηκε πως ο Ντάμιεν Τσαζέλ ήταν ο σκηνοθέτης με τον οποίο ο Στιβ θα ήθελε απελπισμένα να συνεργαστεί.
Ενώ ο Ρομπ είναι πιο ενθουσιασμένος που βλέπει την τοποθεσία για το Mamma Mia!
Κοίτα, αν τους μιλήσεις, είμαι σίγουρος ότι θα σου πουν σχεδόν το ίδιο πράγμα, αλλά πιθανώς η δική μου εκδοχή μου για τον Ρομπ ή τον Στιβ στην ταινία, είναι μια μικρή καρικατούρα της σχέσης τους, αλλά δεν είναι και τόσο υπερβολικό. Ο Στιβ είναι έντονος και φιλόδοξος, θέλει να κάνει φιλόδοξες ταινίες, θα ήθελε πάρα πολύ να κατακτήσει την Αμερική, θα ήθελε πάρα πολύ ένα Όσκαρ και ούτω καθεξής. Και ο Ρομπ πραγματικά είναι γενικά αρκετά άνετος με το να εργάζεται για την ψυχαγωγία. Θα έλεγα ότι αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τη διαφορά στους χαρακτήρες τους. Ο Στιβ και ο Ρομπ πιθανότατα θα σας έλεγαν ότι είναι μια υπερβολική εκδοχή του ποιοι είναι. [Γέλια] Ενώ εγώ θα έλεγα ότι είναι μια ελαφρώς υπερβολική εκδοχή του ποιοι είναι.
Διαφωνούν ποτέ με τις επιλογές σας;
Για να είμαι ειλικρινής, είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Προφανώς, είναι ελεύθεροι να προσθέσουν και να εφεύρουν οτιδήποτε, αλλά υπάρχουν στιγμές που μπορεί να είναι λίγο προσεκτικοί. Ειδικά ο Ρομπ. Υπάρχουν ορισμένοι τομείς με τους οποίους ο Ρομπ δεν είναι ιδιαίτερα άνετος. Ανησυχεί για την αλληλοεπικάλυψη του πραγματικού και του επινοημένου κόσμου. Αν μη τι άλλο, για το μόνο πράγμα που μπορώ να θυμηθώ ότι έγινε θέμα ήταν όταν πρότεινα να τραγουδήσει ο Ρομπ το τραγούδι “Grease is the word από το Grease ”. Αρχικά απλώς, αρνήθηκαν. Νομίζω ότι ήταν σε μεγάλο βαθμό υποκινημένο από τον Στιβ, αλλά κι ο Ρομπ σιγοντάρισε. Είπαν «Αυτό δεν θα το κάνουμε. Είναι χάλια.» Φτάσαμε στο τέλος της ταινίας και είπα: «Κοιτάξτε, πρέπει να το κάνουμε αυτό, επειδή δεν έχουμε υλικό.» Έτσι, το έκαναν και τους άρεσε. Επομένως δεν έχουν πάντα δίκιο.
Ένα μεγάλο μέρος σε κάθε ταινία Ταξίδι είναι οι μιμήσεις που κάνουν. Τι είναι διαφορετικό αυτήν τη φορά;
Από την αρχή, μου άρεσε η ιδέα των μιμήσεων. Αυτό που βρίσκω πολύ ελκυστικό δεν είναι τόσο οι μιμήσεις, αλλά ο ανταγωνισμός που έχουν σ’ αυτές, που τους επιτρέπει να κάνουν κόντρες σαν παιδιά στην παιδική χαρά, με έναν λίγο χαζό τρόπο αλλά σίγουρα με έναν τρόπο που είναι διασκεδαστικός. Ήμουν πάντα εγώ που ήθελα να αναδεικνύουμε τις μιμήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά θα έλεγα ότι σε αυτό το Ταξίδι είναι μάλλον λιγότερο κεντρικές από ό, τι στο παρελθόν. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν σημαντικές νέες μιμήσεις. Δεν ήταν ποτέ κάτι που θέλουμε να κάνουν – δηλαδή να προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν νέους χαρακτήρες για να μιμηθούν. Έχουν κάνει ίδιες μιμήσεις εδώ και χρόνια, οπότε αφορά περισσότερο τον ανταγωνισμό τους σε αυτό. Πραγματικά σε αυτήν την ταινια, δεν νομίζω ότι οι μιμήσεις είναι τόσο κεντρικές όσο κάποτε. Γι’ αυτό, αν η κουβέντα αποδυναμώνεται, πάντα τους λέω να κάνουν κάποιο αστείο με τη φωνή τους, αυτό ανεβάζει συνήθως τους τόνους.
Βασική διαφορά σε αυτό το Ταξίδι είναι ότι ο πατέρας του Στιβ αρρωσταίνει σοβαρά. Αυτό πρέπει να ήταν αρκετά σκληρό για αυτόν, επειδή ο πατέρας του πέθανε πολύ πρόσφατα. Ποιανού ήταν η ιδέα και αισθανθήκατε άνετα να το κάνετε;
Ήταν δική μου ιδέα. Για να είμαι ειλικρινής, ο δικός μου πατέρας πέθανε ακριβώς την εποχή που γυρίζαμε το τελευταίο Ταξίδι. Όπως έλεγα η περίοδος επώασης αυτών των πραγμάτων είναι αρκετά μεγάλη. Είναι αλήθεια ότι είχαμε συζητήσει να υπάρχει στην ταινία ο χαρακτήρας του μπαμπά του Στιβ, λίγο πριν πεθάνει ο μπαμπάς του Στιβ. Προφανώς είναι δύσκολο και προφανώς, κάναμε συζητήσεις με τον Στιβ αν ήταν εντάξει με αυτό, δεδομένου του πόσο σκληρό πρέπει να είναι για εκείνον. Ειλικρινά, ο Στιβ καταλαβαίνει ότι είναι μυθοπλασία, δεν είναι πραγματικότητα. . Νομίζω ότι το καθιστά αρκετά σαφές, ξέρει ότι παίζει μια επινοημένη εκδοχή του. Προφανώς είναι δύσκολο και προφανώς αν έλεγε «Πραγματικά, δεν μπορώ να το κάνω, επειδή από τότε που αρχίσαμε να μιλάμε για αυτό, ο πατέρας μου πέθανε», τότε θα ήταν διαφορετικά.
Αυτό σίγουρα θα είναι το τελευταίο; Ζητάτε χρόνο;
Ναι.
Τι πιστεύετε ότι έχει να πει αυτή η συγκεκριμένη σειρά;
Λοιπόν, αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι μεγαλώνω. Ο Στιβ και ο Ρομπ μεγαλώνουν επίσης. Για μένα, πρόκειται για τη φιλία. Προφανώς, μέρος της στρατηγικής του θέματος είναι ότι δεν είναι πραγματικά φίλοι, απλά ρίχνονται μαζί στο πρώτο ταξίδι και μετά το επαναλαμβάνουν. Δεν είναι σαν να είναι κολλητοί, αλλά υπάρχει μια αίσθηση φιλίας.
Για μένα, αφορά περισσότερο την άποψή τους για τον κόσμο – ο καθένας ενσωματώνει και διατυπώνει μια διαφορετική άποψη του κόσμου. Αυτό που είναι καλό στη συνεργασία με τον Στιβ και τον Ρομπ είναι ότι είναι συνομήλικοι, έχουν πολύ παρόμοιο πολιτιστικό υπόβαθρο και είναι πολύ εύκολο για αυτούς να συνομιλήσουν για διάφορα πράγματα, για αρκετά παράξενα ή αστεία πράγματα για τα οποία δεν γνωρίζω, για θέματα λαϊκής κουλτούρας για την οποία γνωρίζουν πολλά κι οι δυο τους. Αλλά έχουν πολύ διαφορετικές απόψεις για τον κόσμο, και πώς θέλουν να είναι μέσα σε αυτόν και τί θέλουν να κάνουν με τη ζωή τους . Τους δίνει πολύ υλικό για να παίξουν.
Έτσι, κατά την άποψη μου, μεταξύ τους, διατυπώνεται αυτό που συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους εσωτερικά: υπάρχει πάντα μια αντίφαση ανάμεσα στο να θέλεις να είσαι τολμηρός, φιλόδοξος, ανήσυχος και να κυνηγάς καινούργιες εμπειρίες και στο να θέλεις να καθίσεις στο σπίτι, στην ησυχία σου.
Η ταινία τελειώνει με πολύ διαφορετικό τρόπους για τον καθένα. Γιατί αυτό;
Και οι δύο καταλήγουν ως εκδοχές του Οδυσσέα, επειδή ο Ρομπ είναι με τη σύζυγό του στην Ιθάκη και ο Στιβ επιστρέφει στο σπίτι στη σύζυγό του (εκείνην που είχε 20 χρόνια πριν). Στην Οδύσσεια, όταν ο Οδυσσέας τελικά φτάνει στο σπίτι, έχει απουσιάσει για 20 χρόνια – δεν έχει δει ποτέ πραγματικά τον γιο του από τότε που ήταν μωρό και ο γιος του τον αναζητά. Και οι δύο έχουν τον απόηχο του Οδυσσέα, αλλά ο καθένας σε μια πιο ευτυχισμένη ή πιο σκοτεινή έκδοση.
Ο σκηνοθέτης Μάικλ Γουιντερμπότομ
Ο Μάικλ Γουίντερμπότομ (Μάικλ Γουιντερμπότομ) γεννήθηκε στο Blackburn, στο Lancashire της Αγγλίας. Σπούδασε Αγγλικά στην Οξφόρδη και στην συνέχεια Κινηματογράφο στο Bristol και το Λονδίνο.
Μεταξύ 1988 και 199 οι τηλεοπτικές δουλειές του περιλαμβάνουν το ντοκιμαντέρ The Magic Lantern (που βασίζεται στην αυτοβιογραφία του Ingmar Bergman και κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Valladolid Film Festival) καθώς επίσης τα εξής: Forget About Me, Under the Sun, Cracker, Family, Go Now (που κέρδισε Prix Europa και υποψηφιότητα BAFTA). Η πρώτη του ταινία Butterfly Kiss, όπου πρωταγωνιστεί η Αμάντα Πλάμερ και η Saskia Reeves – επιλέχτηκε στο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 1995.
Από τότε έξι ακόμη ταινίες του Γουιντερμπότομ συμμετείχαν στο διαγωνιστικό του Βερολίνου. Κέρδισε την Χρυσή Άρκτο Καλύτερης Ταινίας το 2003 για το In This World (το οποίο βραβεύτηκε επίσης με ένα BAFTA και δυο BIFAS) και την Αργυρή Άρκτο για την Σκηνοθεσία του The Road To Guantanamo, το 2006.
Οι ταινίες του Welcome To Sarajevo (1997), Wonderland (1999) και 24 Hour Party People (2002) ήταν όλες υποψήφιες για Palme d’Or στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Το 2007 η ταινία του A Mighty Heart προβλήθηκε Εκτός Συναγωνισμού στις Κάννες και η Angelina Jolieγια το ρόλο της κέρδισε υποψηφιότητα Καλύτερης Ηθοποιού στις Χρυσές Σφαίρες εκείνης της χρονιάς καθώς και στα Βραβεία Independent Spirit awards.
Στο Sundance Film Festival έχουν προβληθεί πολλές ταινίες του Γουιντερμπότομ, όπως το 9 Songs (2004), The Killer Inside Me (2010) και The Look Of Love (2013). Το 2012, το Πανεπιστήμιο του Bristol απένειμε στον Γουιντερμπότομ τον τίτλο του Επίτιμου Διδάκτορα, και το 2013 ήταν επισκέπτης Καθηγητής του προγράμματος Humanitas στο τμήμα Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Φέτος ο Γουιντερμπότομ επέστρεψε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με το On The Road, μια ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται στη διάρκεια της τουρνέ μιας indie μπάντας στην Αγγλία.
Πιο πρόσφατα, ο Γουιντερμπότομ επέστρεψε στα Φεστιβάλ το 2018 με το θρίλερ The Wedding Guest και το 2019 με την πολιτική σάτιρα Greed.
Oι ταινίες του The Trip to Italy και The Trip, με πρωταγωνιστές τον Στιβ Coogan και τον Ρομπ Μπράιντον, έκαναν πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Τορόντο το 2010 και το 2014 αντίστοιχα. Το The Trip to Spain ήταν η συνέχεια της μέχρι τότε τριλογίας. Το τέταρτο Ταξίδι του διάσημου κωμικού ντουέτου Coogan – Μπράιντον έμελλε να γυριστεί στην Ελλάδα με το The trip to Greece (2020) ( το οποίο εικάζεται πως θα είναι και το τελευταίο).
Οι πρωταγωνιστές Στιβ Κούγκαν / Στιβ
Ο Στηβ Κούγκαν (Στιβ Coogan) γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μάντσεστερ, όπου σπούδασε ηθοποιία στο Manchester Polytechnic School of Theatre.
Το 1992 κέρδισε το βραβείο PERRIER για χιουμοριστικό show και στη συνέχεια κέρδισε βραβείο BAFTA για το THE PAUL CALF VIDEO DIARIES. Ενώ εργαζόταν για το ραδιόφωνο, δημιούργησε τον χαρακτήρα Alan Partridge, τον οποίο στη συνέχεια μετέφερε στην τηλεόραση στην εκπομπή KNOWING ME, KNOWING YOU κερδίζοντας 3 British Comedy Awards.
Παράλληλα με την ηθοποιία, το 1999, ο Στιβ ίδρυσε με τον Henry Normal την Baby Cow Productions, μια εταιρεία παραγωγής αρκετών βραβευμένων προγραμμάτων, μεταξύ των οποίων τα THE MIGHTY BOOSH, GAVIN AND STACEY και πρόσφατα το HUNDERBY, MOONE BOY και HEBBURN.
Η κινηματογραφική του καριέρα περιλαμβάνει αρκετές ταινίες του Μάικλ Γουιντερμπότομ (24 Hour Party People, Tristram Shandy: A Cock and Bull Story, The Trip, The Look Of Love, The Trip To Italy, The Trip To Spain, The Trip To Greece) αλλά και παράγωγες του Χόλυγουντ, όπως Night At The Museum, Tropic Thunder και Despicable Me 2 και3. Το 2013 ο Κούγκαν βρέθηκε στην κορυφή του Box Office στο Ηνωμένο Βασίλειο με το Αlpha Papa (το ντεμπούτο της κινηματογραφικής μεταφοράς του χαρακτήρα του ραδιοφωνικού παρουσιαστή Alan Partridge, του πιο διάσημου δημιουργήματός του).
Ο Στιβ έγραψε μαζί με τον Τζεφ Ποπ το σενάριο της ταινίας PHILOMENA του Στίβεν Φρίαρς, όπου πρωταγωνίστησε δίπλα στην Τζούντι Ντεντς. H ταινία βραβεύτηκε με ΒAFTA Καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου, έλαβε δυο ακόμη υποψηφιότητες BAFTA και τέσσερις υποψηφιότητες στα Όσκαρ.
Το 2018 πρωταγωνίστησε ως Stan Laurel στην ταινία STAN AND OLLIE (Χονδρός και Λιγνός) του Τζον Σ. Μπέιρντ, κερδίζοντας υποψηφιότητα για Βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου στα BAFTA. Αυτή την χρόνια πρωταγωνιστεί στην πολιτική σάτιρα «Greed» του Μάικλ Γουιντερμπότομ, μαζί με την Αϊλα Φίσερ και τον Ντέιβιντ Μίτσελ.
Μάικλ Γουιντερμπότομ / Ρομπ
Ο Ρομπ Μπράιντον (Ρομπ Μπράιντον) γεννήθηκε στο Swansea, στην Νότια Ουαλία. Σπούδασε υποκριτική στο The Royal Welsh College of Music and Drama και στη συνέχεια εντάχτηκε στο BBC Ουαλίας, ως ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παρουσιαστής. Μετακόμισε στο Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και εργάστηκε ως voice-over καλλιτέχνης, κάνοντας περιστασιακές εμφανίσεις στην τηλεόραση.
Τράβηξε την προσοχή του κοινού το 2000, με τις παραστάσεις “Marion and Geoff” και “Human Remains”, κερδίζοντας British Comedy Awards και για τις δυο. Στις επόμενες τηλεοπτικές εμφανίσεις του περιλαμβάνονται τα εξής: The Trip, Gavin and Stacey, The Ρομπ Μπράιντον Show, Would I Lie To You?, The Keith Barret Show, Ρομπ Μπράιντον’s Annually Retentive, Heroes and Villains: Napoleon , QI, Little Britain, I’m Alan Partridge, Live At The Apollo, Ρομπ Μπράιντον’s Identity Crisis, Oliver Twist, Marple. Επίσης ο Ρομπ Μπράιντον εμφανίστηκε σε ταινίες όπως: Lock, Stock and Two Smoking Barrels, 24 Hour Party People, Mirror Mask, Tristram Shandy: A Cock and Bull Story, The Trip/The Trip To Italy, Kenneth Branagh’s Cinderella and The Huntsman: Winter’s War.
Στο θέατρο, ο Ρομπ εμφανίστηκε στο The Lyric το 2011 στο Μπέλφαστ, στο έργο The Painkiller μαζί με τον Kenneth Branagh σε σκηνοθεσία Sean Foley. Το 2012, ο Ρομπ έκανε το ντεμπούτο του στο West End με το A Chorus of Disapproval σε σκηνοθεσία Trevor Nunn. Ο Ρομπ είναι γνωστός για την ευέλικτη φωνή του. Έχει κάνει σπηκάζ στα εξής: Flight Of The Concords, The Colonel Parker Story and Tom Jones, From The Valleys To Vegas Little Britain Down Under, Valley Of Song, Becoming Bond, Holmfirth Hollywood και 100 Greatest Comedy Moments. Έχει επίσης «δανείσει» τη φωνή του σε χαρακτήρες για ταινίες κινούμενων σχεδίων όπως οι εξης: Room on The Broom, The Gruffalo’s Child, The Gruffalo, Body Beautiful, The Legends of Treasure Island, The Baskervilles and Ρομπbie The Reindeer: The Legend Of The Lost Tribe.
Ήταν πέντε φορές υποψήφιος στα Τηλεοπτικά Βραβεία BAFTA και πρόσφατα για το Τrip to Spain απονεμήθηκε στον Μπράιντον το αξίωμα του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (ΜΒΕ Member of the Order of the British Empire) και συμπεριλήφθηκε στον τιμητικό κατάλογο των γενεθλίων της Βασίλισσας Ελισάβετ το 2013 που τον τίμησε για τις υπηρεσίες του στην κωμωδία και το ραδιόφωνο, καθώς και για τις φιλανθρωπικές δράσεις του.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
