Ακούγεται σχεδόν απίστευτο, το ότι έφυγε από τη ζωή η Μάρθα Καραγιάννη με τον ίδιο τρόπου που σου φαίνεται απίστευτο όταν φεύγει ένας άνθρωπος που αγαπάς πολύ ή ένας άνθρωπος που έχεις θαυμάσει πολύ ακόμα και αν δεν τον ξέρεις. Αν τον αγαπάς σου φαίνεται απίστευτο να πάψει να είναι εκεί αυτός που ήταν εκεί και δεν θα τον ξαναδείς και αν δεν τον ήξερες και απλώς τον θαύμαζες, γιατί λες τι κρίμα που τόσα μεγάλα ταλέντα θα πάψουν να είναι κοντά μας. Η Μάρθα Καραγιάννη έφυγε και πρέπει να πω εξαρχής πως όσο εξαιρετική και αν ήταν σαν καλλιτέχνης, το ίδιο εξαιρετική και ξεχωριστή ήταν και σαν φίλη. Σαν φίλη και σαν άνθρωπος…
Μάρθα Καραγιάννη – Ξεχωριστή καλλιτέχνης και ξεχωριστή φίλη
Σαν φίλη η Μάρθα ήταν μια κανονική φίλη που μπορεί να είχες, ίσως λίγο πιο μεγάλη από σένα, ίσως πολύ πιο μεγάλη από σένα, αλλά η νεανική της διάθεση το κέφι της και η χαρά της ζωής που κουβαλούσε την έκανε να φαίνεται συνομήλική σου. Την αισθανόσουν σαν συνομήλική σου. Γιατί και όταν θυμόταν το παρελθόν δεν το έκανε με μιζέρια. Το έκανε με κέφι και χαρά, δεν γκρίνιαζε, δεν μεμψιμοιρούσε και μπορούσε να σου σταθεί σε μια δύσκολη στιγμή π.χ. χωρίς να σε καταπιέζει και χωρίς να δίνει έτοιμες, στημένες συμβουλές. Ήταν μια υπέροχη φίλη γιατί μπορούσες να πιείς μαζί της καφέ στην βεράντα της και να περάσεις υπέροχα. Και γιατί συν όλα τα άλλα το σπίτι της δεν ήταν γεμάτο από τεράστιες φωτογραφίες της από ταινίες. Τις είχε και αυτές αλλά ήταν και ένα κανονικό σπίτι που δεν σε έπνιγε η προσωπικότητα της λαμπερής ιδιοκτήτριάς του…
Αλλά και όταν καλούσε κόσμο στο σπίτι, είτε ήταν πέντε, είτε εικοσιπέντε, ήταν όλοι φίλοι της και όχι αποκλειστικά από τον χώρο του θεάματος και εκείνη ήξερε να είναι μια ζεστή οικοδέσποινα. Όλοι ήταν φίλοι της και ακόμα και το φαγητό που πάντα ήταν απλό και νόστιμο είχε περάσει από τα χέρια της και φαινόταν πως το μάζεμα αυτών των ανθρώπων έγινε με αγάπη και διάθεση επικοινωνίας και όχι για δημόσιες σχέσεις κλπ κλπ…
Η ζωή της ήταν ζωή της και η δουλειά της, ήταν δουλειά της
Δεν ήταν άνθρωπος των δημοσίων σχέσεων η Μάρθα Καραγιάννη. Η ζωή της ήταν ζωή της και η δουλειά της, ήταν δουλειά της. Και η δουλειά της την απασχολούσε και το προσπαθούσε και έδινε την ψυχή της, αλλά ως το σημείο που δεν μπερδευόταν η ζωή της σε αυτήν, γιατί η ζωή της ήταν εκτός του παιχνιδιού και επ’ ουδενί δεν θα την θυσίαζε για να κερδίσει κάτι επιπλέον επαγγελματικά. Όταν ήταν να παίξει ή στο σινεμά ή στο θέατρο πολύ απλά έβγαινε και έπαιζε. Έβαζε όλη την ψυχή της και εκεί δεν φοβόταν κανέναν και τίποτα. Ήξερε τις δυνατότητές της και ακόμα και όταν κάποια άλλη έκανε το παν για να φανεί πιο πάνω από αυτήν σε κάποια δουλειά εκείνη γελούσε γιατί ήξερε πως στο φινάλε θα μιλούσε είτε ο φακός, είτε το σανίδι…
Ο έρωτας για αυτήν ήταν σημαντικός, όσο και η δουλειά της όσο και οι φίλοι της. Δεν τα ανακάτευε ποτέ αυτά τα τρία και έδινε στο καθένα την ανάλογη στιγμή που χρειαζόταν… Έκανε έναν γάμο με τον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Μίμη Στεφανάκο το 1960 που δεν κράτησε πολύ, έζησε μια μεγάλη σχέση χρόνων με τον Βασίλη Κωνσταντίνου, τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού και άλλη μια με τον επιχειρηματία Ηλιάδη. Πάντως οι σχέσεις της, οι ερωτικές όπως και οι φιλίες της άλλωστε και οι άνθρωποι γύρω της δεν είχαν να κάνουν με τον τραπεζικό λογαριασμό ή με την κοινωνική επιτυχία και δύναμη των άλλων. Δεν ήταν απλοϊκή αλλά ήταν απλή και προσπαθούσε συνέχεια να γίνει λίγο καλύτερη από αυτό που ήταν για αυτό και τα ταξίδια που έκανε σε χώρες όπως η νότια Αμερική και οι Ινδίες και τα βιβλία που διάβαζε ασταμάτητα και που ακόμα και αν δεν ήταν και τα καλύτερα, φαινόταν ότι είχαν διαλεχτεί με την ελπίδα ότι θα ήταν τα καλύτερα για κάποιο θέμα…
«Δεν είσαι η πρωταγωνίστρια, αλλά είσαι η πρωταγωνιστούσα» της είχε πει ο Κώστας Πρετεντέρης μετά την πρεμιέρα του «Κορίτσια για φίλημα». Τότε το 1965 την ήθελε όλος ο αντρικός πληθυσμός της Ελλάδας -και όλοι… με …πονηρούς σκοπούς- και σε κάθε εμφάνισή της έλαμπε…
Η Μάρθα μας
Η Μάρθα Καραγιάννη παιδί προσφύγων, όμορφων και ερωτευμένων που λάτρευαν την κόρη τους έκανε από μικρή χορό και από μια σύμπτωση σε μια σχολική παράσταση την διάλεξε ο Ορέστης Λάσκος να παίξει στην Άγνωστο το 1955 στα δεκαεπτά της μόνο χρόνια. Είχε γεννηθεί τον Νοέμβριο του 1939 και έφυγε χθες. Τα τελευταία 3-4 χρόνια ταλαιπωρήθηκε, αλλά είχε πολύτιμο στήριγμα δίπλα της την αγαπημένη της φίλη Ντόρα Ντούμα που της στάθηκε σαν αδελφή της και τη προστάτεψε αυτά τα τελευταία χρόνια από πολλά…
Η Μάρθα με τα ατελείωτα χρωματιστά μπικίνι της, η Μάρθα να κατεβαίνει από μια σκάλα σηκώνοντας το δεξί της πόδι ψηλά, η Μάρθα με τα φτερά επάνω της και τα μποά να ανεμίζουν, η Μάρθα στις επιθεωρήσεις, στις κωμωδίες, ως μαμά της Ελένης Ράντου την οποία λάτρευε στην τελευταία της ταινία το 2009 το «Πεθαίνω για σένα», η Μάρθα στο «κορίτσια για φίλημα» γεμάτη απαστράπτουσα ομορφιά και σεξαπίλ, η Μάρθα με τους κεφτέδες στο «Γοργόνες και μάγκες», η Μάρθα με τον λατρεμένο φίλο και συμπρωταγωνιστή της Κώστα Βουτσά στο «Ανθρωπάκι» να προσπαθεί να κόψει τα μαλλιά του Βουτσά για να του κάνει μάγια στις «Θαλασσιές τις χάντρες», σε ότι και αν έπαιζε ότι και αν έκανε -και – κυρίως ότι και αν φορούσε από μπικίνι και τουαλέτες μέχρι φουστανάκια ή φτεράκια που της κόλλησε ο ίδιος ο Δαλιανίδης στα επίμαχα σημεία για το χορευτικό στους «Κληρονόμους», όσα λίγα ή πολλά και αν φορούσε ήταν η Μάρθα Καραγιάννη. Ότι και να έλεγε και ότι και αν έκανε και όσο και αν χόρευε ήταν η Μάρθα. Η Μάρθα μας. Τόσο σεξουαλικά επιθυμητή όσο και απλά αγαπημένη σε γυναίκες και άντρες. Το αυθεντικό το αγαπάνε όλοι και δεν ξεπερνιέται ποτέ…
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
