Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει για την ελληνική ταινία Ο ανήφορος του Γολγοθά, η οποία αναφερόταν στα πάθη του Χριστού.
Σήμερα λοιπόν θα σας πω μια ιστορία που το πιστεύτε ή όχι είναι αλήθεια. Και το τονίζω αυτό γιατί δεν είναι να πεις πως πρόκειται για το πιο λογικό πράγμα – όμως πόσα λογικά πράγματα έχει συναντήσει κανείς σε αυτή τη χώρα… πόσο μάλλον στην ιστορία του κινηματογράφου αυτής της χώρας…
Η ιστορία που θα σας πω είναι αληθινή και συνέβη πριν περίπου 104 χρόνια – μπορεί και 105- εκεί μεταξύ 1916 και 1917. Αφορά κάτι που ξεκίνησε μεν αλλά δεν τελείωσε ποτέ. Kαι δεν υπάρχει κανένα ντοκουμέντο για αυτό το πράγμα παρά μόνο μια προφορική παράδοση στόμα με στόμα, μια μεγάλη σειρά από άρθρα, χρονογραφήματα, σημειώματα γύρω από το παρελθόν του ελληνικού σινεμά…
Σίγουρα κάτι που βασίζει την ύπαρξή του όχι στην αυθεντική ύπαρξή του αλλά σε μια προφορική παράδοση ή και σε κάποια σημειώματα γίνεται μύθος. Kαι από ένα σημείο και μετά μπορεί ενδεχομένως να έχει δεχτεί και επιπλέον στοιχεία που δεν του ανήκουν, αλλά… ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Να πούμε πως ο κινηματογράφος ανακαλύφθηκε και πρωτοπαρουσιάστηκε από του αδελφούς Λυμιέρ το Δεκεμβρίου του 1895. Το 1896 την άνοιξη παίχτηκαν για πρώτη φορά ταινίες στην Αθήνα. Μέχρι το 1910 είχαν γυριστεί στην Ελλάδα διάφορες σκηνές της επικαιρότητας, με τη βασιλική οικογένεια, τοπία κ.λ.π. Τα journal όπως τα λέγανε. Κάτι σαν ρεπορτάζ θα λέγαμε επικαιρότητας της εποχής…
Το 1910 ένας κωμικός ηθοποιός ο Σπυρίδων Δημητρακόπουλος έφτιαξε τον τύπο του Σπυριντιόν και γύρισε τρεις μικρού μήκους κωμωδίες.
Το 1914 γυρίστηκε η πρώτη ελληνική βουβή βέβαια μεγάλου μήκους ταινία που ήταν η Γκόλφω από το θεατρικό του Περσιάδη. Στοίχισε 100.000 χρυσές δραχμές της εποχής. Έκανε πρεμιέρα στις 22 Ιανουάριου 1915. Αλλά ήταν μια οικονομική καταστροφή. Παρόλο αυτά ο Έλληνας δεν το βάζει ποτέ κάτω…
Εκεί λοιπόν κατά το 1916 με 1917 μια ομάδα ανθρώπων ο Τσουκαλάς, ο Κουμανιώτης, ο Μίκιος Λάμπρου, ο Ζοζέφ Χεπ έβαλαν λίγα λεφτά και έφτιαξαν την Αστυ Φιλμς. Για πρώτη ταινία φάνηκαν πολύ φιλόδοξοι γιατί αποφάσισαν να γυρίσουν Τα πάθη του Χριστού!!!
Μια αληθινή ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου
Ο τίτλος της ταινίας που ξεκίνησαν ήταν Ο ΑΝΗΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ
Το σενάριο και η σκηνοθεσία ανήκε στον Δήμο Βρατσάνο. Τον «Χριστό» θα τον έπαιζε ο Γ. Πλούτης. Ενώ την Μαρία την Μαγδαληνή, η νεαρή τότε Χριστίνα Καλογερίκου, τα κατοπινά χρόνια σπουδαία ηθοποιός του Εθνικού. Μπορεί να τη θυμάστε πολύ μεγάλη σε ηλικία ως η μάνα του Γιώργου Φούντα στη Στέλλα του Κακογιάννη. Ή σαν την γριά αρχόντισσα με τα χαμένα μυαλά στο αμαξάκι με τον Ορέστη Μακρή…
Η ταινία “Ο ανήφορος του Γολγοθά” είχε αρκετούς ηθοποιούς και πολλούς κομπάρσους. Φαντάζομαι όσοι θα ήθελαν τα λιγότερα χρήματα ή όσοι δεν ήθελαν καθόλου χρήματα. Ένα μάλιστα από τους εκατόνταρχους που οδηγούσαν το «Χριστό» στον τόπο του μαρτυρίου του, τον έπαιζε ο Άρης Μαλιαγρός. Ως αξιοπρεπή ηλικιωμένο με μονόκλ στο μάτι τον έχετε δει σε πολλές ταινίες τη δεκαετία του 60…
Φυσικά η παραγωγή δεν ήταν επιπέδου Χόλυγουντ. Αλλά κάτι από εδώ, κάτι από εκεί προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα. Βρήκαν και κάτι ψωριάρικα κουρασμένα άλογα για να καβαλήσουν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, βάλανε και κάτι κουρέλια σαν χλαμύδες, φορέσαν κάτι ψεύτικα γένια και μουστάκια στον «Χριστό» και τον έβαλαν να κουβαλάει έναν μεγάλο ψεύτικο σταυρό. Που κουβαλούσε τον ψεύτικο σταυρό ο «Χριστός»; Μα στον τόπο του μαρτυρίου του. Δηλαδή στον ανήφορο του Γολγοθά! Που στην προκειμένη περίπτωση επρόκειτο για τη διαδρομή της εντελώς έρημης τότε περιοχής από το λόφο της Ακρόπολης, χωρίς να φαίνεται η Ακρόπολη, μέχρι την κορφή του Φιλοπάππου. Ερημιά τότε βέβαια εκεί. Και μια και το φιλμ ήταν βουβό ο καθένας μπορούσε να λέει ότι θέλει. Και έτσι ο «Χριστός» υποτίθεται πως βογκούσε. Αλλά στην πραγματικότητα έβριζε τον σκηνοθέτη για αυτό που περνούσε…
Ο σκηνοθέτης είχε όμως μια μάλλον ατυχή ιδέα να μαζέψει μια φορά αλατάκια από το δρόμο να τους δώσει ένα χαρτζηλικάκι και για να γίνει πιο δραματική η σκηνή να τα βάλει να κυνηγάνε τον «Χριστό» πετώντας του πέτρες…
Το περιστατικό για το οποίο δεν ολοκληρώθηκε η ταινία
Στην αρχή ο Πλούτης που έπαιζε τον «Χριστό» έβριζε με ένα μέτρο. Στο στυλ «μη βαράτε ρε μη…. στο κεφάλι». Αλλά αυτά όσο τους το έλεγε τόσο το έκαναν χειρότερα. Και όλο και έβριζε και όλο και πέταγαν πέτρες αυτά. Ώσπου μια πέτρα τον βρήκε στο κεφάλι. Οπότε γυρίζει έξαλλος πετάει τον Σταυρό κάτω και αρχίζει να κυνηγάει τα παιδιά ουρλιάζοντας «τώρα ρε τσογλάνια θα πάρει ο διάολος τη μάνα και τον πατέρα σας» …
Τα παιδιά το έβαλαν στα πόδια. αυτός τα κυνηγούσε και τους πέταγε πέτρες. Τα άλογα αφηνίασαν. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες έτρεχαν σαν τρελοί. Και όλοι μαζί έφτασαν μέχρι του Μακρυγιάννη που τότε βέβαια ήταν εκεί η αστυνομία…
Βλέποντας από το αστυνομικό τμήμα άλογα να τρέχουν, παιδάκια να τρέχουν φωνάζοντας, έναν με χλαμύδα να τους πετάει πέτρες και κάποιους ντυμένους με χλαμύδες να τρέχουν να μαζέψουν όλους αυτούς, τρόμαξαν και οι ίδιοι και έτρεξαν και τους έπιασαν.
- Τι είσαστε εσείς;
- Ρωμαίοι στρατιώτες
- Τι έκανε λέει;
- Πηγαίναμε να σταυρώσουμε τον Χριστό στου Φιλοπάππου και πάθαμε μεγάλη λαχτάρα…
Εννοείται πως όλοι πήγαν μέσα για διασάλευση της δημοσίας τάξης και το γύρισμα της ταινίας ματαιώθηκε…
Το πιστεύετε ή όχι η ιστορία είναι αληθινή…
Δείτε επίσης:
- Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ – Η μεγαλύτερη θρησκευτική παραγωγή
- Καποδίστριας: Ο Γιάννης Σμαραγδής και η συμπαραγωγή Ελλάδας – Ρωσίας
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
