Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει για τον αγαπημένο ηθοποιό και τραγουδιστή Νίκο Ξανθόπουλο, γνωστό ως «παιδί του λαού».
Η «Ξεριζωμένη γενιά» έκανε χαλασμό
Το σινεμά Κοτοπούλη ήταν εκεί που ήταν πιο παλιά το Θέατρο Κοτοπούλη στην Ομόνοια, της Μαρίκας Κοτοπούλη, εκεί που τώρα είναι ένα ξενοδοχείο και ήταν ένα σινεμά μεγάλο που άρχιζε στις 10 το πρωί και τελείωνε τις προβολές στις 12 το βράδυ και συνδύαζε αφενός το μεγάλο λαϊκό σινεμά, αλλά και σινεμά του κέντρου. Μόνο σε μια ελληνική ταινία όταν προβλήθηκε εκεί, η ουρά στο ταμείο ξεκινούσε από το ταμείο του σινεμά, πήγαινε ίσια προς την Αγίου Κωσταντίνου και κατέβαινε στην Αγίου Κωσταντίνου σχεδόν μέχρι το Εθνικό Θέατρο. Ήταν όταν παίχτηκε εκεί η θρυλική «Ξεριζωμένη γενιά» με τον Νίκο Ξανθόπουλο, που έκανε μεν πάρα πολλές χιλιάδες χιλιάδων εισιτήρια στην Αθήνα, αλλά όταν παίχτηκε στην επαρχία έγινε το σώσε – μην ξεχνάμε πως τότε ακόμα ζούσε η πρώτη γενιά προσφύγων, ήταν το αποκορύφωμα και το επιστέγασμα της επιτυχίας του Νίκου Ξανθόπουλου, του ανθρώπου που ονομάστηκε «Το παιδί του λαού». Ακούμπησε όλες τις ευαίσθητες ψυχές, τον αγάπησαν όλοι και για κάτι λιγότερο από μια δεκαετία μπορεί να μην έφτασε ποτέ την πρωτιά των εισπράξεων που μετριόταν μόνο με τα εισιτήρια της Αθήνας, αλλά στην επαρχία γινόταν πραγματικός χαλασμός. Ήταν το παιδί του λαού, γιατί και οι ταινίες της Κλακ Φιλμ ονομάζονταν στην αρχή «ταινίες για τον Ελληνικό λαό» αλλά η χούντα απαγόρευσε το λαός και έτσι έγινε «ταινίες για όλη την οικογένεια». Πρωταγωνίστησε σε αυτές τις ταινίες «το παιδί του λαού», ο Νίκος Ξανθόπουλος που γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου του 1934 και έφυγε χθες 22 Ιανουαρίου λίγο πριν κλείσει τα 89 του χρόνια.
Σε αυτήν τη τεράστια επιτυχία της ξεριζωμένης γενιάς ακολούθησε η επίσης τεράστια επιτυχία που ήταν κάποια συνέχεια της και λεγόταν «Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» το 1969. Στην ξεριζωμένη γενιά ο Βασίλης Καλατζόγλου όπως λεγόταν ο Ξανθόπουλος σε αυτήν ταινία, πρόσφυγας και επιτυχημένος τραγουδιστής βρίσκει επιτέλους τη μάνα του, στη δεύτερη όμως για να βρει τον πατέρα του φτάνει στα βάθη της Τουρκίας και τον φέρνει με έναν πραγματικά μυθιστορηματικό τρόπο, που αν σας περιγράψω τι εννοώ μπορεί και να βάλετε τα γέλια, αλλά ο κόσμος που τις έβλεπε τότε δεν γελούσε, έκλαιγε και έκλαιγε με την καρδιά του.
Ο Νίκος Ξανθόπουλος γεννήθηκε στην Νέα Ιωνία, προσφυγική γειτονιά, παιδί προσφύγων, ο πατέρας του από την Κερασούντα, η μητέρα από το Ακ Νταγ Ματέν και στην ουσία μεγάλωσε με τη μάνα του. Υπήρξε αθλητής της ΑΕΚ, ήθελε να γίνει φιλόλογος για αυτό και το σπίτι του ήταν γεμάτο βιβλία, αλλά τελικά σπούδασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έκανε το ντεμπούτο του στο περίφημο θίασο της Κυρίας Κατερίνας, ως ο ζεν πρεμιέ του θιάσου, κατόπιν έπαιξε αρχαίο δράμα δίπλα στον Δημήτρη Ροντήρη και ύστερα στον θίασο του Μάνου Κατράκη που ήταν το ίνδαλμα του.
Ο Νίκος Ξανθόπουλος ασχολήθηκε με το σινεμά κάνοντας περίπου 25 ταινίες
Τέλος του 1958 έκανε το ντεμπούτο στο σινεμά με μια κωμωδία «Το εισπρακτοράκι» και ύστερα και μέχρι το 1964 είχε γυρίσει περίπου 25 ταινίες κάθε είδους, κωμωδίες, δράματα, ακόμα και ας πούμε – ερωτικές -, όχι πορνό βέβαια και κάποια μελό σαν το «Είναι Μεγάλος Ο Καημός» και το «Είμαι μια δυστυχισμένη». Το 1964 όμως πρωταγωνίστησε μαζί με την Κάκια Αναλυτή και τον Ορέστη Μακρή σε ένα μελό που τη μουσική και τα τραγούδια είχε γράψει ο Σταύρος Ξαρχάκος – και μάλιστα εκεί που τραγούδησε η Μοσχολιού, το ‘Τι έχει και κλαίει το παιδί’ που μετά το τραγούδησε και η Μελίνα και το έκανε επιτυχία, που είχε τίτλο «Ο ζητιάνος μιας αγάπης».
Συνέχισε την συνεργασία του με τον Απόστολο Τεγόπουλο εκείνη τη στιγμή όταν έφτιαχνε ο Τεγόπουλος την Κλακ Φιλμ που ήταν και για τους δυο, το εισιτήριο για την απόλυτη επιτυχία. Από εκεί και πέρα ο Ξανθόπουλος σχεδόν εγκατέλειψε το θέατρο και γύριζε σταθερά 2- 3 ταινίες το χρόνο που ειδικά στην επαρχία έκαναν πάταγο. Ταινίες όπως «Περιφρόνα με γλυκιά μου», «Με πόνο και με δάκρυα», «Ο κατατρεγμένος», «Άδικη κατάρα», «Τα ψίχουλα του κόσμου», «Η καρδιά ενός αλήτη» – που έπαιζε διπλό ρόλο του καλού και του κακού-, «Ταπεινός και καταφρονημένος», «Η σφραγίδα του θεού», «Φτωχογειτονιά αγάπη μου», με τελευταία αυτής της σειράς «Οι άντρες ξέρουν ν’ αγαπούν» το 1971.
Όπου υπήρχε ελληνισμός, σε ολόκληρο τον κόσμο παίχτηκαν αυτές οι ταινίες και έκαναν πάταγο
Δεν ήταν απλώς και μελό όπως τις ονόμασαν πολλοί, θα μπορούσε κανείς να πει αυτό που λέμε λαϊκά έπη, στα πρότυπα των ινδικών ανάλογων επών, της Ναργκίς κλπ, όπου ένας κατατρεγμένος άνθρωπος περνούσε των παθών του τον τάραχο πριν βρει επιτελούς την ησυχία και την ευτυχία. Ενδιάμεσα έλεγε μια ατέλειωτη σειρά με τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία τα έγραφε ο Απόστολος Καλδάρας, σε κάποια είχε γράψει στίχους η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και τα οποία τα τραγούδαγε ο ίδιος και μετά τα ηχογραφούσαν διάσημοι τραγουδιστές της εποχής – π.χ. το περίφημο ‘Πετραδάκι πετραδάκι’, το είπε αυτός στην ταινία και αμέσως μετά το ηχογράφησε ο Μιχάλης Μενιδιάτης και έτσι ξεκίνησε η καριέρα του. Αυτά για τα τραγούδια, μεγάλες ατάκες, μεγάλα λόγια που λένε και ο Νίκος Ξανθόπουλος περνούσε τα χίλια βάσανα πριν φτάσει στο επιθυμητό happy end που ήταν απαραίτητο. Όχι απλώς στην Ελλάδα και στην επαρχία, αλλά όπου υπήρχε ελληνισμός, σε ολόκληρο τον κόσμο παίχτηκαν αυτές οι ταινίες και έκαναν πάταγο, θαυμαστές του ήταν κάθε είδους, λαϊκοί άνθρωποι οι περισσότεροι, αλλά ακόμα και από την ανώτερη λεγόμενη τάξη, κυρίως οι γιαγιάδες και οι μεγάλης ηλικίας άνθρωποι.
Το 1971 μαζί με το υπόλοιπο σινεμά τελείωσε και η σειρά αυτών των ταινιών, ο Ξανθόπουλος έκανε μια μεγάλη περιοδεία ανά την Ελλάδα και μετά πέρα από κάποιες εμφανίσεις στην τηλεόραση – η πρώτη ήταν στη σειρά «Τα αγρίμια» το 1973- και κάποιες ελάχιστες ταινίες, -η προτελευταία ήταν το 1995 «Με τον Ορφέα τον Αύγουστο» και τη Βάνα Μπάρμπα συμπρωταγωνίστρια- και κάποιες εμφανίσεις στο θέατρο -σε μια από αυτές έτυχε να τον δω το 1975 σε μια επιθεώρηση στον Πειραιά, με την Γεωργία Βασιλειάδου στο «Ρόδος και πασαλιμάνι πού το πάν’ οι Αμερικάνοι». Έκανε και κάποιες βιντεοκασέτες, παντρεύτηκε δυο φορές, έκανε ένα παιδί με την πρώτη του σύζυγο και τρία με τη δεύτερη. Απέκτησε εγγόνια και τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί στο κτήμα του στα Μεσόγεια της Αττικής.
Μεγάλη επιτυχία έκανε και στο τραγούδι
Ανάμεσα στις πιο μεγάλες επιτυχίες του στο 1967 δέχτηκε μια πρόταση που του άρεσε, να εμφανιστεί στα Δειλινά που ήταν στη οδό Κέας στη Κυψέλη με την Μοσχολιού και να τραγουδάει τα τραγούδια από τις ταινίες του. Η μεγάλη επιτυχία του αυτή τον έκανε στις επόμενες δεκαετίες να κάνει το τραγούδι μόνιμο – πιο μόνιμο από την ηθοποιία – χωρίς ωστόσο να συνεργαστεί με μεγάλους συνθέτες που τον ζητήσανε ή να τραγουδήσει κάτι άλλο διαφορετικό μια και ο ίδιος θεωρούσε πάντα ότι ήταν ηθοποιός και ότι κάποια στιγμή ο κινηματογράφος θα επανερχόταν.
Στην αυτοβιογραφία του «Όσα θυμάμαι και όσα αγάπησα» που έγραψε το 2005 αναφέρει πως μετάνιωσε που δεν έκανε και άλλες ηχογραφήσεις με καλύτερα τραγούδια ή πως δεν ξαναηχογράφησε με καλύτερες ηχογραφήσεις τα τραγούδια των ταινιών του. Τραγούδησε στα τέσσερα πέρατα της γης, όπου υπήρχε ελληνισμός και παντού με μεγάλη επιτυχία, και στην αυτοβιογραφία που λέγαμε κρύβει ένα καημό που δεν έκανε περισσότερο θέατρο και που το τραγούδι τον απορρόφησε τόσο πολύ.
Ταυτίστηκε με το παιδί του λαού και με λεβεντιά τον μύθο τον κουβάλησε μέχρι τελευταία στιγμή
Ο Νίκος Ξανθόπουλος στην ουσία δεν έκανε κάτι παραπάνω από εκείνη την 7ετία 1964 – 1971, ταυτίστηκε με το παιδί του λαού και με λεβεντιά τον μύθο τον κουβάλησε μέχρι τελευταία στιγμή. Ο ίδιος γράφει στην αυτοβιογραφία του ότι ο Φίνος του είχε ζητήσει να πάει στην Φίνος Φιλμ, άλλοι λένε πως ο Φίνος δεν ήθελε τους ανθρώπους που αντιπροσώπευαν αυτές τις ταινίες που ήταν μακριά από το γούστο και το κοινό του, έπαιξε με συμπρωταγωνίστριες την Μάρθα Βούρτση με την οποία ήταν το ιδανικό ζευγάρι, αλλά και την Κατερίνα Βασιλάκου και την Άντζελα Ζήλια με την οποία έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Ήταν ήσυχος άνθρωπος, διακριτικός, δεν του άρεσε να ανακατεύεται η ιδιωτική του ζωή και η οικογένειά του στα φώτα της δημοσιότητας και το κράτησε μέχρι τέλους. Ήξερε τον τρόπο η ζωή του να είναι μακριά από την τέχνη του και τον μύθο του. Όπως και ο Στέλιος Καζαντζίδης έτσι και αυτός κράτησαν ψηλά ο ένας στο τραγούδι και ο άλλος στο σινεμά, τον μύθο του Μικρασιάτη πρόσφυγα που δεν γινόταν εύκολα αποδεκτός και έπρεπε να κουραστεί πολύ για να την καταξίωση.
Είναι κρίμα που δεν έκανε περισσότερα πράγματα στο θέατρο και είναι κρίμα που οι ταινίες του δεν παίζονται συχνά πλέον στην τηλεόραση παρόλο που όταν παίζονται έχουν μεγάλη θεαματικότητα, αλλά τώρα που είναι ιστορία και παρελθόν μπορεί και ο ίδιος από εκεί ψηλά να είναι σίγουρος πως παρόλη την περιφρόνηση και γιατί όχι να το πούμε και αυτό την χλεύη που γνώρισαν οι ταινίες αυτές εκείνη την εποχή από τους «ειδικούς» εντούτοις, τον μύθο του τον έφτιαξε και αυτός ο μύθος του παιδιού του λαού αξίζει μια σελίδα στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου…
Ο λαός έχασε το παιδί του και ένα δάκρυ του αξίζει, μόνο που αυτή τη φορά δεν θα είναι δάκρυ ξαλαφρώματος ταλαιπωρημένων ανθρώπων όπως παλιά στις ταινίες του, αλλά ένα δάκρυ θλίψης.
Κύριε Ξανθόπουλε καλό σας ταξίδι….
Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.
