«Ποτέ μην προσπαθήσετε να μεταδώσετε την ιδέα σας στο κοινό» είχε πει κάποτε ο μεγάλος Ρώσος κινηματογραφιστής, Αντρέι Ταρκόφσκι, «είναι ένα παράλογο και ανόητο έργο. Δείξτε τους τη ζωή και θα βρουν μέσα τους τον τρόπο να την εκτιμήσουν και να την αξιολογήσουν».
Αν ζούσε σήμερα ο Αντρέι Ταρκόφσκι θα γιόρταζε τα 88α γενέθλιά του. Ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της μεγάλης οθόνης του 20ου αιώνα που πέρασε στον κύκλο με τους αιώνιους κινηματογραφικούς μύθους της σκηνοθεσίας.
Ο άνθρωπος στον οποίο οι μελετητές του κινηματογράφου αποδίδουν συχνά την εφεύρεση μιας νέας «κινηματογραφικής γλώσσας».
Ο Αντρέι Ταρκόφσκι ήταν ιδιαίτερα γνωστός για τα κινηματογραφικά αριστουργήματα: Solaris (1972), The Mirror (1975), Andrei Rublev (1969), Stalker (1979), Η Θυσία (1986) κ.α., ο μεγάλος σκηνοθέτης υπηρέτησε πιστά την 7η τέχνη εξερευνώντας μέσα από τις ταινίες του την ομορφιά και το μυστήριο της καθημερινής ζωής.
Το έργο του Αντρέι Ταρκόφσκι είναι εμποτισμένο με πνευματικότητα, αποδίδοντας την έννοια της πραγματικής ομορφιάς σε έναν ατελή κόσμο.
Αιώνια θέματά του η μνήμη, η παιδική ηλικία και τα όνειρα, με τον χρόνο να αποτελεί τον πανίσχυρο κυρίαρχο της δραματουργικής πλοκής και της εικόνας. Αυτός που συλλαμβάνει την οικεία ροή της κάθε μέρας αλλά δε σταματά ποτέ.
«Ο Tαρκόφσκι συχνά αντανακλούσε στα έργα του τον τρόπο με τον οποίο κυλάει ο χρόνος και ίσως αυτό ήθελε να δείξει με αυτές τις βιαστικές λήψεις των Polaroid» αναφέρει ο Ιταλός σεναριογράφος, Tonino Guerra, στην εισαγωγή του «Instant Light» του άλμπουμ που δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά οι φωτογραφίες του το 2004.
Οι εικόνες αυτές αντικατοπτρίζουν τον κινηματογραφικό «καμβά» της καθημερινής του ζωής.
Οι εικόνες αυτές αντικατοπτρίζουν τον κινηματογραφικό «καμβά» της καθημερινής του ζωής.Είναι σα να ήθελε να μεταδώσει τη δική του στιγμιαία ηδονή στους άλλους. Οι polaroid αυτές έχουν τη μελαγχολία της τελευταίας φοράς. Σαν ένας αποχαιρετισμός της στιγμής που αφήνει μια άκρως μυστηριώδη και ακατανόητη αίσθηση.
Η Daria Chernenko, επικεφαλής του τμήματος ρωσικής τέχνης στο Bonhams, αναφέρει στο “The Guardian” πως: «όταν ο μεγάλος σκηνοθέτης ανακάλυψε για πρώτη φορά τη φωτογραφική μηχανή Polaroid έπαθε ένα είδος “εθισμού”. Οι φίλοι του τον θυμούνται να την κρατά πάντα στο χέρι του, χωρίς να αποχωρίζεται την αγαπημένη του συλλογή φωτογραφιών ποτέ, ακόμα και στα ταξίδια του.
«Ο γιός του μου εξομολογήθηκε πως κάθε εικόνα επιλέχτηκε προσωπικά. Mερικές είναι αρκετά θολές, αλλά είναι αυτές που ήθελε ο ίδιος να κρατήσει. Συνήθως έκαιγε αυτές που τον δυσαρεστούσαν».
O σκηνοθέτης Ingmar Bergman είπε κάποτε: «Ο Ταρκόφσκι για μένα είναι ο μεγαλύτερος [από εμάς] είναι αυτός που εφηύρε μια νέα γλώσσα, πιστή στη φύση της ταινίας, καθώς συλλαμβάνει τη ζωή ως αντανάκλαση, τη ζωή ως όνειρο».
Η επιρροή του μεγάλου Σουηδού σκηνοθέτη στην αισθητική του Ταρκόφσκι είναι ιδιαίτερα σημαντική και καθίσταται εξαιρετικά εμφανής στην «Θυσία», το κύκνειο άσμα του Ρώσου σκηνοθέτη και την τελευταία ταινία που συνεργάστηκε με τον Sven Nykvist, διευθυντή φωτογραφίας στις περισσότερες ταινίες του Bergman.
Άλλωστε ο ίδιος ο Ταρκόφσκι είχε ομολογήσει με εκκωφαντική ειλικρίνεια πως: « Με ενδιαφέρουν οι απόψεις δύο ανθρώπων, ο ένας λέγεται Bresson κι ο άλλος Bergman».
Ο Ταρκόφσκι απ’ τη μία φυλάκιζε το χρόνο στις φωτογραφίες του και από την άλλη τον απελευθέρωνε στις ταινίες του με το δικό του ποιητικό, γοητευτικό τρόπο.
Οι εικόνες του είναι θολές, όπως και οι νοερές εικόνες των ανθρώπων όταν γίνονται αναμνήσεις.
Οι λήψεις του είναι γρήγορες και βιαστικές, όπως και ο χρόνος που τρέχει ασταμάτητα και επιτρέπει μικρές στάσεις μόνο στους παθιασμένους παρατηρητές.
Τα περιεχόμενό του είναι οικείο και καθημερινό γιατί το πραγματικό μυστήριο της ζωής είναι στα πράγματα που προσπερνάει το βλέμμα ανυποψίαστα.
«Όπως μια δήλωση αγάπης. Η συνειδητοποίηση της εξάρτησης του ενός από τον άλλον. Μια εξομολόγηση. Μια ασυναίσθητη πράξη που ωστόσο αντικατοπτρίζει το πραγματικό νόημα της ζωής – αγάπη και θυσία».
Αυτή ήταν η έννοια της τέχνης για τον Αντρέι!
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ.
