Η Χρυσηίδα Δημουλίδου κάθε φορά μας εκπλήσσει με τα βιβλία της και δη με το πιο πρόσφατο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο «Ραγισμένο είδωλο». Μίλησε για αυτό και πολλά αλλά στο Youfly.com!
Γράφει η Μαριλένα Θεοδωράκου
Το «Ραγισμένο είδωλο» αναφέρεται στη ζωή ενός γοητευτικού νεαρού άνδρα, που από τύχη, γίνεται σταρ ηθοποιός και είδωλο των δεκαετιών 1960 μέχρι και 1970.
Πέρα από την προσωπική του ζωή, ο αναγνώστης μεταφέρεται στην κινηματογραφική ατμόσφαιρα εκείνων των δεκαετιών, στις παρασκηνιακές στιγμές του, στα γυρίσματα, στα συμβόλαια, στα ειδύλλια, στις κόντρες μεταξύ των ηθοποιών, στην άνοδο και στην πτώση τους, όχι μόνο Ελλάδα, αλλά και στην Ιταλία όπου ζει και δρα ο ήρωας της.
Επίσης, επανέρχεται δυναμικά και η Τρούμπα μια και ο ήρωας είχε σχέση με πόρνες και η ζωή του γενικά είναι ιδιαίτερη, πολύπλοκη και σοκαριστική, μου λέει η Ελληνίδα συγγραφέας όπου στη Βικιπαίδεια αναφέρεται ως η πιο «ακριβοπληρωμένη μεταγραφή στον χώρο του ελληνικού βιβλίου» για το συμβόλαιο που υπέγραψε με γνωστό εκδοτικό οίκο.
Όλα της τα βιβλία, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός αν θυμάμαι καλά, έχουν γίνει best seller, ενώ για το βιβλίο της «Μην πυροβολείτε τη νύφη» πήρε το Πρώτο Βραβείο Αναγνωστικού Κοινού στην Κύπρο, ενώ παράλληλα ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα.
Για τρεις συνεχόμενες χρονιές ήταν υποψήφια για το βραβείο «Γυναίκα της Χρονιάς» του περιοδικού Life & Style, το 2004 βραβεύτηκε από το Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων της Ολυμπιακής Αεροπορίας, το 2011 από τη γενέτειρά της, τις Σέρρες, για την προσφορά της στα γράμματα και τον Ιανουάριο του 2014 από το λογοτεχνικό τμήμα της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας.
Ποια η σχέση της με την Ολυμπιακή Αεροπορία θα αναρωτηθεί κανείς. Έχει υπάρξει ιπταμένη συνοδός και αυτό μου δίνει την αφορμή να τη ρωτήσω κατά πόσο εκείνη η δουλειά την βοήθησε στη δημιουργία των ηρώων των έργων της.
Η έμπνευση ενός συγγραφέα, μου λέει, γεννιέται μέσα από την ανάγκη του να εκφράσει τις όποιες ανησυχίες του γράφοντας. Αν δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη, δεν υπάρχει και έργο.
Γενικότερα, οι συγγραφείς, όπως και πολλοί άλλοι επαγγελματικοί κλάδοι, κατατάσσονται σε κατηγορίες και για την ίδια, η πλέον ενδιαφέρουσα και δύσκολη κατηγορία, είναι του μυθοπλάστη, όπου θεωρεί ότι ανήκει. Είναι πλάστης μυθικών συμβάντων που έχει την ικανότητα να τα κάνει πιστευτά, ώστε ένας αναγνώστης να θεωρεί ότι συνέβησαν στην πραγματικότητα.
Γι’ αυτό και στο προφίλ της στα social media, στην ένδειξη επάγγελμα, επέλεξε την λέξη «μυθοπλάστης». Σίγουρα η πορεία της ζωής της, ο τρόπος που, πότε και κάτω από ποιες συνθήκες έχει ζήσει, η πρώην εργασία της ως ιπταμένη συνοδός, ακόμη και ως περιστασιακή δημοσιογράφος, έβαλαν το χεράκι τους στην μετέπειτα καριέρα της ως συγγραφέας. Είναι μια αλυσίδα αλληλένδετων γεγονότων.
Κάποια από τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί στο εξωτερικό, ωστόσο όχι τα πιο σημαντικά της, μου ομολογεί. Και ο λόγος είναι πως η αγγλόφωνη αγορά που είναι η μεγαλύτερη και κινεί τα εκδοτικά νήματα, δύσκολα αποδέχεται έργα συγγραφέων από χώρες που δεν έχουν εκδοτική δυναμική, δηλαδή δεν κάνουν πωλήσεις εκατομμυρίων. Είναι κρίμα, συμπληρώνει, διότι υπάρχουν παγκοσμίως εξαιρετικά βιβλία που εκδίδονται και διαβάζονται μόνο στις χώρες τους, μη δυνάμενα να γίνουν ευρύτερα γνωστά στις μεγάλες εκδοτικές αγορές. Στο παρελθόν, τα πράγματα ήταν ευκολότερα και όσοι πρόλαβαν το έκαναν διότι την τελευταία 30ετία έχουν αυξηθεί τόσο πολύ οι αριθμοί εκδόσεων και συγγραφέων, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να διακριθεί κάποιος μη αγγλόφωνας δημιουργός, εκτός αν ανήκει σε σκανδιναβικές χώρες που έχουν άλλη δυναμική και δυστυχώς βιβλία τους γίνονται παγκόσμια best sellers, χωρίς να το αξίζουν, όπως και πολλά αγγλόφωνων χωρών.
Τα βραβεία που έχει λάβει δεν τα θεωρεί κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο, διότι για εκείνη βραβείο είναι η αγάπη του κοινού και η διαχρονικότητα ενός βιβλίου. Υπάρχουν βιβλία που βραβεύτηκαν και ξεχάστηκαν τον επόμενο χρόνο και άλλα που δεν τιμήθηκαν ποτέ, όμως εξακολουθούν να ανατυπώνονται και να διαβάζονται φανατικά από γενεά σε γενεά. Πλέον, χορτασμένη από την επιτυχία που σημειώνουν όλα της τα βιβλία και εξακολουθούν να πωλούνται σταθερά, νοιώθει ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που πέρασε, έμαθε και την βοήθησαν να γίνει αυτή που είναι. Για κάθε της βιβλίο νοιώθει όπως μια μάνα που τα παιδιά της έγιναν αξιόλογοι πολίτες και θαυμάζονται από τον κόσμο. Περηφάνια και δικαίωση για την αγάπη και τις προσπάθειές της. Γιατί, όπως μου εξηγεί, το βιβλίο είναι ένα παιδί που συλλαμβάνεται, κυοφορείται, γεννιέται και προσφέρει πολλά, λίγα ή τίποτε. Και για να προσφέρει, απαιτείται και προσπάθεια και αγάπη.
Τα μυθιστορήματα που έγραψε χωρίζονται κι αυτά σε κατηγορίες που τις έχει καλύψει σχεδόν όλες. Της λείπει το πολιτικό θρίλερ, αν και υπάρχει στα κιτάπια της ένας «σκελετός» με τέτοιο θέμα με τίτλο «Ο Επίορκος». Κάθε της βιβλίο είναι διαφορετικό, μοιάζει σα να το έγραψε άλλος άνθρωπος και το μόνο κοινό μεταξύ τους, είναι η ένταση και οι επαναλαμβανόμενες ανατροπές που κρατάνε τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Έχει ήδη γράψει τρία θεατρικά έργα, το «Για ένα μπουκάλι φθηνό κρασί», «9 χρόνια Σιωπής», «Ποτέ δεν είναι αργά για την αγάπη», όλα κοινωνικά ψυχοδράματα και θα ήθελε να τα δει σε θεατρική σκηνή, ωστόσο βλέπει ότι λόγω κορονοϊού η κατάσταση είναι εύθραυστη και αν συνεχιστεί αυτό, η θεατρική σκηνή θα δοκιμαστεί σκληρά. Επίσης, έχει γράψει και τα σενάρια για την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου της «Τα δάκρυα του Θεού» που για κάποιο άγνωστο λόγο ναυάγησε.
Ο σκηνοθέτης Σταύρος Ποταμάρης είχε γυρίσει τον «πιλότο», δηλαδή το πρώτο πιλοτικό επεισόδιο που φτιάχνεται πριν προβληθεί στην τηλεόραση, η ίδια είχε γράψει τα ωριαία 26 από τα 36 επεισόδια καθώς ήθελε να είναι ένα εβδομαδιαίο σίριαλ. Η πρόταση έγινε στον Alpha και ενώ στην αρχή υπήρχε θετικό κλίμα, στη συνέχεια το κανάλι αρνήθηκε, γιατί θεώρησε ότι θα ήταν μια πολύ ακριβή παραγωγή και επίσης το ήθελε να είναι καθημερινό. Από την πλευρά της η συγγραφέας φοβήθηκε ότι με τα καθημερινά επεισόδια θα διαστρεβλωνόταν η ιστορία του βιβλίου.
Γενικά, ότι έχει να κάνει με την πένα, το έχει δοκιμάσει, τίποτε δεν της είναι δύσκολο και δεν μπορεί να ζήσει δίχως να γράφει ή να διαβάζει, οτιδήποτε είναι αυτό.
Οι τίτλοι των βιβλίων της μερικές φορές έρχονται από μόνοι τους, άλλους τους ψάχνει καθώς δεν είναι πάντα εύκολο και πρέπει να έχουν πάντα σχέση με την υπόθεση και συγχρόνως να είναι από μόνοι τους μια δυνατή κραυγή και εικόνα που θα κάνει έναν αναγνώστη να προσέξει το βιβλίο ανάμεσα στα άλλα. Ανάλογα με τα γεγονότα και την εποχή που ζουν οι βασικοί της ήρωες, κάνει και την αντίστοιχη έρευνα, η οποία είναι απαραίτητη όταν γίνεται αναφορά στο παρελθόν και τα πάντα, όπως ο λόγος, οι συμπεριφορές, τα ρούχα, οι κατοικίες, ακόμη και τα φαγητά, πρέπει να είναι εκείνης της εποχής. Διαφορετικά η ιστορία δεν πείθει και ο ήρωας μπορεί να γίνει αστείος. Γι’ αυτό και το Διαδίκτυο είναι πλέον απαραίτητο εργαλείο και πολύτιμος βοηθός κάθε συγγραφέα.
Την ρωτάω για το πρώτο της βιβλίο το «Προδομένο Φεγγάρι» που εκδόθηκε το 1997 και μου απαντά ότι είναι σα να το έγραψε μαθητής του Δημοτικού και το τελευταίο τελειόφοιτος Λυκείου. Η διαφορά, μου εξηγεί, είναι σκανδαλωδώς τεραστία, όπερ σημαίνει ότι εξελίχτηκε συγγραφικά γιατί υπάρχει και η αντίθετη περίπτωση, συγγραφείς να έχουν κάνει τεράστια επιτυχία με το πρώτο βιβλίο τους και μετά να τους έχει πάρει η κατηφόρα. Ο συγγραφέας που δεν εξελίσσεται, δεν παλεύει να νικήσει τον εαυτό του, είναι επαναλαμβανόμενος και γράφει για το κέρδος ή την τιμή των όπλων, απογοητεύει το κοινό του που αργά ή γρήγορα θα του γυρίσει την πλάτη.
Κλείνουμε τη συνέντευξή μας με τα όνειρα και τους στόχοι της όπου μου λέει ότι έκανε όνειρα ως έφηβη, ενώ στη συνέχεια άρχισε να βάζει μόνο στόχους. Και επειδή πλέον τα πράγματα δεν είναι βατά και δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, δεν σκέφτεται μακροπρόθεσμα, όμως θα την χαροποιούσε να δει σε θεατρική σκηνή κάποιο από τα θεατρικά έργα της ή κάποιο σενάριό της στην τηλεόραση. Σε γενικές γραμμές, ότι ήθελε το απέκτησε με το παραπάνω, τελευταία αποζητά τον μοναχισμό και την ησυχία της. Εκείνο που εύχεται είναι να είναι υγιής και να έχει φίλους καρδιάς. Το δικό της μότο του οποίου γίνεται αναφορά και στο «Ραγισμένο Είδωλο» είναι:
«Η ζωή παίζει σκληρό τζόγο. Ξέρει να κρατά καλά κλειστά κάποια χαρτιά και να σου τα πετάει στη μούρη όταν κρίνει πως θέλει να σε ρίξει στα Τάρταρα ή να σε βγάλει από εκεί μέσα».
