21.7 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Χάπι Νιου Λάιφ: Κριτική για το βιβλίο της Μίνας Στεργιοπούλου

Ο Δημήτριος Ζαπάντης γράφει κριτική για το βιβλίο της Μίνας Στεργιοπούλου «Χάπι Νιου Λάιφ».

«Υπάρχουν δύο κίνητρα για να διαβάσεις ένα βιβλίο: το ένα είναι για να το απολαύσεις. Το άλλο, για να παινευτείς γι’ αυτό».
Μπέρτραντ Ράσελ

«Χάπι Νιου Λάιφ» – Ένα βιογραφικό μυθιστόρημα

βιβλίο Μίνας Στεργιοπούλου Χάπι Νιου Λάιφ

Εμείς διαβάσαμε το βιβλίο «Χάπι Νιου Λάιφ» της Μίνας Στεργιοπούλου ΚΑΙ το απολαύσαμε ΚΑΙ παινευόμαστε ότι είμαστε από τους πολλούς που το έχουμε διαβάσει· καθώς το βιβλίο Χάπι Νιου Λάιφ ξεφεύγει από τη συνηθισμένη ποιητική εικονοποιία των σύγχρονων μυθιστορημάτων. Ουσιαστικά είναι ένα βιογραφικό μυθιστόρημα ενός υπερανθρώπου, όχι με τη χολιγουντιανή έκδοση των υπερανθρώπων, που φλερτάρει με το θάνατο και «καταβροχθίζει» τις στιγμές της ζωής του. Στο συγκεκριμένο βιβλίο η Μίνα Στεργιοπούλου μέσα από το λογοτεχνικό είδος του μαγικού ρεαλισμού «παίζει» με τους γενικούς νόμους της αντίληψης και έντεχνα μας εντάσσει σε μια ποιητική γλώσσα που απευθύνεται στην γλώσσα του υποσυνείδητου αυτοματισμού μας.

Συγκεκριμένα στην Παραγκούπολη της Mañana σε ένα «παραδεισένιο» νησί ο Χριστόφορος, ένας γιατρός και εκπαιδευμένος μισθοφόρος, πέφτει πάνω στο αυτοκίνητο της Άννας, μιας κτηνιάτρου. Στη συνέχεια μέσα από παράξενες συμπτώσεις, και αρχικά αρνητικές παραλληλίες, οι ζωές των συμπίπτουν και εξελίσσονται θετικά ως μια μεταβλητή παραλληλία δυο ανθρώπων που η μοίρα τους θέλει να δρουν αντίρροπα.

Στο τεχνικό κομμάτι η Μίνα Στεργιοπούλου κάνει το οικείο να φαίνεται ανοίκειο. Οι περιγραφικές λεπτομέρειες διευκολύνουν την αυτοματοποίηση της δράσης και μας κάνουν να αναγνωρίζουμε τι βρίσκεται μπροστά μας χωρίς να το βλέπουμε. Η ιδιαίτερη διάταξη των λέξεων εκφράζουν τη δομή της σκέψης των ηρώων και μέσα από αυτά φαίνονται οι καλλι-τεχνικές δομές -επιρροές της συγγραφέως. Οι ρευστές μεταλλαγές της πλοκής βοηθούν να αποφευχθεί η συνήθης αντίληψη της εξέλιξης που έχουμε στο μυαλό μας και διατηρούν την αγωνία μας μέχρι τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου.

Σημαντική είναι η γλωσσική δεσπόζουσα· οικεία, καθημερινή και με δομική συνέπεια. Στο κείμενο προβάλλεται υπόρρητα και ποικιλοτρόπως το μοντέλο της ενσυναίσθησης. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά «θέλεις να αντιμετωπίζεις τα πάντα μόνος σου μέσα στη δική σου μοναξιά. Προφανώς δεν σου έδειξε κανείς έναν άλλο δρόμο. Δεν σε προστάτευσε η οικογένειά σου, δεν αφέθηκες ποτέ στην φροντίδα κάποιού; Είσαι οριακή προσωπικότητα; Πιστεύω είσαι πρόθυμος να βοηθήσεις όλους τους άλλους εις βάρος του εαυτού σου…» αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχει μια συναισθηματική γλώσσα που επαφίεται στην εκφραστική λειτουργικότητα περνώντας το συγκεκριμένο μήνυμα.

Ένα λογοτεχνικό «τρικ» που μας παρουσιάζει η συγγραφέας είναι η αποσύνδεση του λεχθέντος με τον ομιλητή, καθώς εκτός από την περιγραφική κατάσταση ενυπάρχει μια βαθύτερη αινιγματική- ερμηνευτική αιτία των γεγονότων, η οποία αποκαλύπτει σταδιακά και μέσα από διακειμενικά ίχνη το νοηματικό ορίζοντα του μυστηρίου που κρατάει τον αναγνώστη ως το τέλος.

Οι περιγραφικές αναφορές δεν σταματούν μόνο στην χωρο-χρονική ταύτιση του αναγνώστη, αλλά μας μεταφέρουν σε νέα μέρη, πέρα από το παραδεισένιο νησί, όπως η Καζαμπλάνκα. Το έργο, διαδραματίζεται μέσα σε ένα Οριενταλικό πλαίσιο το οποίο «δένει» ομοιόμορφα το εξωτικό-ψυχολογικό στοιχείο.

Οι προσωπικές επιλογές των ηρώων του έργου μας μεταφέρονται με μια γλαφυρή αναλυτική μεταφυσική, καθώς εξελίσσονται ως χαρακτήρες. Οι δυο τους (Χριστόφορος & Άννα) εκλαμβάνουν τον άνθρωπο ως σκοπό και τοποθετούνται οι ίδιοι ως εργαλεία των άλλων. Τέλος, η λειτουργική διάκριση των επαγγελμάτων τους, γιατρός ο Χριστόφορος κτηνίατρος η Άννα τους καθιστά συνεκτικούς τύπους, που με τα κατάλληλα μέσα ομαλοποιούν τις περίπλοκες καταστάσεις γύρω τους και δρουν μέχρι να αποκατασταθεί η ισορροπία και το νόημα.

Συμπερασματικά το βιβλίο «Χάπι Νιου Λάιφ» από τη Μίνα Στεργιοπούλου προκαλεί τον αναγνώστη να πιάσει το μίτο του αινίγματος, που καλαίσθητα τοποθετείται στην αρχή του έργου και να τον ξετυλίξει μέχρι το τέλος, χωρίς να αφήσει το βιβλίο από τα χέρια του. Η γλώσσα τα λογοτεχνικά τεχνάσματα και οι εικονοποιία μας ταξιδεύουν πέρα από το καθιερωμένο και κοινότυπο μυθιστορηματικό πλαίσιο και μας διεγείρουν τη φαντασία καλώντας μας να λάβουμε νοητά μέρος σε αυτή την ιστορία αναζήτησης.

Εάν επιθυμείτε να σχολιάσετε το παραπάνω άρθρο ή οτιδήποτε άλλο στο Youfly, επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο Facebook. Ή στείλτε μας μήνυμα στο Twitter. Για φωτογραφικό υλικό και ιστορίες, μεταβείτε στο Instagram μας.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) Youfly.com.

Δημήτριος Ζαπάντης
Δημήτριος Ζαπάντης
Λέγομαι Δημήτρης Ζαπαντης έχω γεννηθεί το 1978 στην Πάτρα, εργάζομαι σαν θεατρολογος στην περιφέρεια δυτ. Αττικής και μένω στην Πετρούπολη. Είμαι απόφοιτος με υποτροφία του τμήματος θεατρολογιας πανεπιστημίου Πατρών, όπου και κάνω το μεταπτυχιακό μου στην πρόσληψη του αρχαίου δράματος, έχω σκηνοθετήσει, στο θέατρο act την παράσταση Σταθμός Ωρίων του Γιάννη Σιδέρη και είμαι κριτικός θεάτρου και δραματοθεραπευτης.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ακολουθηστε μας
65,000ΥποστηρικτέςΚάντε Like
13,090ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
11,546ΑκόλουθοιΑκολουθήστε

ΔΗΜΟΦΙΛΗ