Τι κάνει ένα ζευγάρι όταν η σεξουαλική αποχή του έχει χτυπήσει κόκκινο; Το “The Prudes” δίνει την απάντηση!
Το λύνει, δραστικά, ενώπιον του κοινού, σύμφωνα με τη θεατρική ομάδα PROVAT.O. και τον Βαγγέλη Λάσκαρη, που ανεβάζουν το «The Prudes» στο Vault!
Ένα ζευγάρι κάθεται σε δύο καρέκλες, απέναντι από το κοινό, και πίνει το κρασί του, έτοιμο για την παράσταση. Μην τους βλέπετε χαλαρούς. Έχουν να κάνουν σεξ 14 μήνες και 4 ημέρες!
Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε τούτο το κομμάτι, με την παραίνεση να απομακρύνετε τα παιδιά… από την οθόνη.
Καθώς ο Τζίμμυ και η Τζες σκοπεύουν να κάνουν κάτι, και δη δραστικό, για την παρατεταμένη αποχή τους. Εκεί, μπροστά στο κοινό. Για να είναι, επιτέλους, «όλα όπως πρώτα».
Το Royal Court του Λονδίνου και το κοινό του, π.κ. (προ κορονοϊού), δεν σκανδαλίστηκαν. Γέλασαν, χαμογέλασαν και σκέφτηκαν, ενδόμυχα, το δικό τους έτερον ήμισυ και τη σχέση τους μαζί του. Την τυχόν αποχή. Τι θα κάνατε εσείς, αλήθεια;
Κρατείστε αυτή τη σκέψη για τον Σεπτέμβριο. Όταν και σε ελληνική σκηνή θα ανεβεί για πρώτη φορά το έργο που έκανε το κοινό του Royal Court του Λονδίνου να γελάσει με την… αποχή του από το σεξ. Την απομάκρυνση. Την μη επαφή. Πέρα από την αναγκαστική, που μας έφερε ο κορονοϊός.
Ο Βαγγέλης Λάσκαρης με την ομάδα του PROVAT.O. Athens φέρνει ένα ακόμη προκλητικό, πολύ σύγχρονο έργο, το «The Prudes», στη σκηνή του ανοιχτού σε θεατρικά «πειράματα» του είδους πολυχώρου πολιτισμού Vault Theatre Plus, στο Βοτανικό.
Μετά τον «Μάρτυρα» του Γερμανού Μάριους φον Μάγιερμπουργκ ή τους τολμηρούς «Ηλίθιους» του προκλητικού και διαβόητου γι’ αυτό Δανού κινηματογραφιστή Λαρς φον Τρίερ.
Το τελευταίο εγχείρημα, του οποίου την πορεία ανέκοψε βάναυσα ο κορονοϊός, θα ξαναβρεθεί, αργότερα, επίσης στη σκηνή του Vault Theatre Plus.
Ο Σκωτσέζος (από την «Αθήνα του Βορρά», το Εδιμβούργο) Άντονι Νίλσον, που είχε σκηνοθετήσει, το 2018, ο ίδιος το εν λόγω έργο του, «The Prudes» με τους απέλπιδες Τζίμμυ και Τζες, στο Royal Court, ήθελε με κάποιον τρόπο – όπως έχει πει δημόσια – να μιλήσει για τον… ευνουχισμό που επέφερε, συν τοις άλλοις, το κίνημα #MeToo.
Άξονάς του, όπως λέει ο σκηνοθέτης της ελληνικής παράστασης Βαγγέλης Λάσκαρης, είναι «ένα ζευγάρι που μέχρι πρόσφατα είχε μια ικανοποιητική σεξουαλική ζωή.
Τολμηρή μεν, αλλά ‘όχι τρέλες’, όπως μας λένε και οι ίδιοι. Το πρόβλημα τώρα είναι πως δεν έχουν κάνει σεξ εδώ και μήνες. Και έχουν αποφασίσει να δώσουν τέλος σ’ αυτό το αδιέξοδο. Έτοιμοι να αναζωπυρώσουν τη σχέση τους και την επαφή τους μπροστά στο κοινό. Εδώ και τώρα».
«Ο Νίλσον καταφέρνει να πάει τη διαδικασία σε σκοτεινές και άβολες περιοχές, δημιουργώντας σουρεαλιστικά κωμικές καταστάσεις. Μας αποκαλύπτει πολύ προσωπικά μυστικά σχετικά με την εθελοντική αγαμία του ζευγαριού, την διάχυτη αίσθηση ντροπής που τη συνοδεύει, τις ενοχικές κρίσεις που προκαλούν οι μοναχικοί αυνανισμοί και η άχαρη κατάδυση στον κόσμο της πορνογραφίας».
Η Τζες δέχεται απρόθυμα να φορέσει τις τρελές μεταμφιέσεις, που φέρνει ο Τζίμμυ για να βοηθηθεί στην προσπάθειά του να εκτελέσει τα καθήκοντά του.
Αρνούμενος να αντιμετωπίσει ανοιχτά τα στυτικά του προβλήματα που άρχισαν, όταν έμαθε για κάποια σεξουαλική εμπειρία της Τζες στο παρελθόν.
«Και φτιάχνει ιστορίες στο μυαλό του σχετικά με τις δικές του σεξουαλικές εμπειρίες και τα λάθη που νομίζει ότι είχε κάνει, επειδή δεν ξέρει πια τι είναι επιτρεπτό στη σημερινή κοινωνία. Δίχως να αρνείται πως την εξουσία την έχουν κυρίως οι άνδρες, ο Νίλσον δεν αποδίδει ρόλους θύματος ή θύτη στα πρόσωπα του έργου του».
Το γέλιο, το αστείο πίσω από όλα αυτά, στην παράσταση «The Prudes» οδηγεί σε λύση, που είναι στο χέρι του κοινού να τις βρει, όπως μου εξηγεί το διαδραστικό της θεατρικής υπόθεσης ο Βαγγέλης Λάσκαρης.
Έτσι, για την ιστορία, πηγή έμπνευσης για τα έργα του Άντονι Νίλσον είναι η αγαπημένη του ταινία, «Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι», που όπως λέει τον ενθάρρυνε «να εξωτερικεύσει την σεξουαλικότητα στο δράμα».
Δεν είναι δε τυχαίο ότι τα έργα του χαρακτηρίζονται από αναφορές στο σεξ και τη βία.
Έτσι, απαγορεύτηκε το 2009 στη Μάλτα το έργο του «Stitching», ως «αντικείμενο αισχρότητας και βλασφημίας» (η απαγόρευση άρθηκε τελικά το 2018).
Τη μετάφραση του έργου «The Prudes» έκανε ο Δημήτρης Κιούσης, ενώ μουσική γράφει ο συνθέτης Πάνος Πανάκος.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Ντιάνα Σκιαδά και τα βίντεο η Ίριδα Κατσούλα. Τζες και Τζίμμυ στο «The Prunes» θα «ντυθούν» η Αγγελική Γρηγοροπούλου και ο Δημήτρης Μαγκλάρας, της δραστήριας θεατρικής ομάδας PROVAT.O.
Μαζί με το “The Prudes” …και οι «Ηλίθιοι» του Τρίερ!
Όσο για τους (κινηματογραφικά γνωστούς) «Ηλίθιους» του Λαρς φον Τρίερ, που αναμένεται να επανακάμψουν στοVault Theater Plus από την ομάδα PROVAT.O.. και το Βαγγέλη Λάσκαρη, ανέβηκαν, π.κ., στο θέατρο για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία και μεταγραφή του Βαγγέλη Λάσκαρη.
«Στους ‘Ηλίθιους’, ο Λαρς φον Τρίερ καταθέτει ακόμη μια προκλητική ιστορία:
Μια ομάδα καλλιεργημένων νεαρών αποφασίζουν να αντιδράσουν στην κοινωνική πραγματικότητα, οργανώνοντας ένα κοινόβιο “ηλιθίων”.
Βασική τους δραστηριότητα είναι οι παρεμβάσεις τους στον κόσμο των ‘κανονικών’ ανθρώπων, με στόχο τις ηθικές αρχές που διέπουν το δυτικό κόσμο.
Προκαλώντας χάος και αναρχία όπου και αν βρεθούν.
Με τις πράξεις τους προκαλούν, σοκάρουν, ενοχλούν, γελοιοποιούν τους εαυτούς τους και τους συνανθρώπους τους», κατά το γεννημένο στο Μόντρεαλ Βαγγέλη Λάσκαρη, που με τους «Ηλίθιους» υπέγραψε τη δέκατη κατά σειρά σκηνοθεσία του.
Στόχος της ελληνικής παράστασης, προσθέτει, είναι «να φέρουμε αντιμέτωπους στη σκηνή τους “ηλίθιους” με τους “κανονικούς” ανθρώπους.
Η συνύπαρξή τους είναι ένα πείραμα που δοκιμάζει τις κοινωνικές αντοχές, την ανοχή μας στο διαφορετικό, τα όρια της εξτρεμιστικής δράσης και τους λόγους ύπαρξής της.
Βάζουμε στο τραπέζι το ερώτημα: Ποιος είναι κανονικός και ποιος ηλίθιος. Επανερχόμαστε στο ερώτημα: Πόσο ηλίθιος μπορείς να γίνεις για αυτά που πιστεύεις;
Γελάμε όταν σκεφτόμαστε πως είμαστε περισσότερο ηλίθιοι από όσο νομίζουμε. Τελικά, “Οι ηλίθιοι” είναι ένα έργο από ηλίθιους, για ηλίθιους, με θέμα τους ηλίθιους».
