Μέρος του ποιητικού προλόγου του συγγραφέα ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΝΙΩΤΗ για μια σημαντική έκδοση με σχέδια του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΥΤΑΡΑ απο τις εκδόσεις ΑΔΑΜ.
Γιάννης Γούνας
“ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΛΟΓΕΙ”
“…Πελεκάει το πρόσωπο μου
το σκοτάδι
σαν μοναξιά το μαύρο χρώμα
ακονίζει, το προφίλ μου
και οι δύσκολοι καιροί
δένουν κόμπο το κορμί.
Μόνον ένα κεφάλι απομένει
καθαρό
τα χέρια μου, τα πόδια μου
κι ο κορμός συστρέφονται
γίνονται ρίζες μεσ’ το φως.
Ρίζες όλο μίσος, πάθος και απειλή
σαν κάτι να’γινε κακό μεγάλο
και με ξερίζωσαν με απονιά.
Σαν να με τράβηξε ένας γίγαντας
κακός από την γη
και σαν να με παρέδωσε
στην θλίψη και στην άγρια χαρά
των πιο σκληρών ανέμων.
Πάντα με απειλούσε το σκοτάδι
απ’τα μικρά μου χρόνια
σαν να’ταν πάντα μαύρος ο αέρας
γυαλί σπασμένο, καπνισμένο
που προσπαθούσε να χαράξει
και να πλάσει την ψυχή μου.
Σκοτεινά τα παραμύθια
που με νανουρίσανε.
Αιχμάλωτη της νύχτας
πριν ακόμα γεννηθώ.
Μόνον το πρόσωπο κοντά στα μάτια
έχει μείνει καθαρό
σαν πλώρη αγέρωχη κάποιου καραβιού
που αντιστέκεται μες’στους καιρούς.
Το υπόλοιπο κορμί του τσακίστηκε
έγινε δράκος που κουλουριάζεται
και σέρνεται γεμάτος ηδονή
μέσα στο κάδρο και απαιτεί αίμα,
ιδρώτα και σάρκα χλωρή
για εκδίκηση.
Στα όνειρα μου
βλέπω άδειο το κόκκινο κρεβάτι μου.
Βλέπω το χώμα ολόκληρο
χωρίς φιλιά κι αγκαλιές
παντέρημο
να το σαπίζει να το λιώνει
ο χρόνος, πάνω στην έρημο των σεντονιών.
Τίποτα δεν ακούγεται
και όμως σαν κόκκινη κραυγή
αστράφτει και βροντά η μοναξιά μου
πάνω στο κρεβάτι
την ώρα που ο θάνατος και ο χρόνος
κάνουν την δουλειά τους.
Μόνη χαρά μέσα σε τέτοιο πόνο
η μορφή του παιδιού
που κοιμάται ανυποψίαστο
στο γλυκό μαξιλάρι του.
Εδώ το μολύβι ξέχνα
την οδύνη του κόσμου
γίνεται χάδι τρυφερό
γεμάτο αγάπη, σαν τραγούδι απαλό
ανιχνεύει μέσα στο άσπρο χαρτί
τα μαλάκια, τα χέρια,
το γλυκό προσωπάκι, το μικρό
σωματάκι
που αθώο ριγά μέσα στην θερμή
των πρώτων ονείρων…”
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΩΤΗΣ
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ YOUFLY.COM ΣΤΟ GOOGLE NEWS ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ .
